Σύμφωνα με την παράδοση των γύρω χωριών, στην περιοχή βρισκόταν το μικρό βασίλειο της Πέτρας, ή Καρακόλι όπως ονομάζουν την περιοχή σήμερα. Τούρκοι και Γενίτσαροι, πολιόρκησαν την Πέτρα αλλά δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν.
Έπειτα από προδοσία σύμφωνα με μία εκδοχή ή μπαίνοντας από έναν μεγάλο υδραγωγό που τροφοδοτούσε με νερό το κάστρο από τον ποταμό Ίταμο, οι Τούρκοι υπέταξαν το Κάστρο και σκότωσαν τους στρατιώτες - φρουρούς του. Τότε η βασίλισσα του κάστρου, Ρόϊδω, αυτοκτόνησε πέφτοντας μαζί με το παιδί της από το βράχο, στην χαράδρα του Ίταμου.
Ο Καποδιστριακός Δήμος Πέτρας, (Καλλικρατικός Δήμος Κατερίνης τώρα) πήρε το όνομα του από την ομώνυμη παλιά πόλη (Φρούριο) που ήταν κτισμένη στην ΝΑ πλευρά ενός μεγάλου βράχου στα Στενά Πέτρας κάτωθεν της θέσεως "Καρακόλι" και κοντά στο ρέμα Ίταμος ή Αγιονέρι, όπου δέσποζε στον δρόμο (στενά Πέτρας) που κατασκεύασε ο Ξέρξης προκειμένου να διέλθουν τα περσικά στρατεύματα από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία.
Η αρχαιολόγος κ. Έφη Πουλάκη Παντερμαλή, στην ιστοσελίδα της ΚΖ' Εφορείας Κλασσικών και Προϊστορικών αρχαιοτήτων, γράφει:
Η Μακεδονική Πέτρα, ταυτισμένη στην είσοδο των ομώνυμων στενών που οδηγούν διά του οροπεδίου Αγίου Δημητρίου στην Περραιβία, έχει ομηρικό όνομα που περιγράφει την μορφή της. Είναι κυρίως γνωστή από την χριστιανική της φάση [επισκοπή γνωστή από τον 10ο αιώνα, 7η στις επισκοπές Θεσσαλονίκης] αναφέρεται ωστόσο από την αρχαιότητα, στα γεγονότα που αφορούν την πορεία του Αιμίλιου Παύλου.
Τον 12ο αιώνα αναφέρεται και ως επισκοπή "Σαγουδανείας" ή "Λαγουδανείας". Καταλείφθηκε από του Σέρβους και επανακαταλείφθηκε από τον Καντακουζηνό μετά την είσοδό του στη Βέροια [1342]. Την μεταβυζαντινή εποχή προβιβάστηκε στην 4η θέση των υποκείμενων επισκοπών στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Το 1342 καταλήφθηκε από τους Σέρβους και ξανακερδήθηκε από τον Καντακουζηνό μετά την είσοδό του στη Βέροια. Εγκαταλείφθηκε βίαια και λεηλατήθηκε τα νεότερα μεταβυζαντινά χρόνια από τους Τούρκους [1805-1813].
Οι καταδιωγμένοι Πετριώτες σκόρπησαν στα γύρω χωριά, διασώζοντας τη μνήμη του χωριού τους και το όνομά του. Σώζονται τμήματα περιβόλου, οικιών της μεταβυζαντινής πόλης, υδραγωγείου και ναού, πιθανότατα παλαιολόγειου. Χαμένα μέσα στη βλάστηση ανακαλύπτει κανείς σήμερα τα μεταβυζαντινά της ερείπια, διάτρητα δυστυχώς από τους ακούραστους κυνηγούς των θησαυρών του Ολύμπου. Κυρίαρχη είναι η γοητεία του οικισμού που ακόμη ερειπώνεται, ενώ η διαδικασία επανένταξης στη φύση έχει σχεδόν ολοκληρώσει το έργο της.
Οι “3 Ελιές” είναι χαμηλό ύψωμα αμέσως δίπλα στον οικισμό της αρχαίας Πέτρας, σε υψόμετρο περίπου 500 μ. Τα δύο υψώματα χωρίζονται από μία βαθειά κοίτη χειμάρρου, και επικοινωνούν μεταξύ τους με παλιό, ίσως αρχαίο μονοπάτι. Καλύπτεται με πυκνό δάσος δέντρων του Ολύμπου και ανάμεσά τους τρεις ρίζες άγριες ελιές που έδωσαν το όνομά τους στη θέση. Με το νεκροταφείο που εντοπίστηκε στις “3 Ελιές” οι γνώσεις για την περιοχή προχωρούν ως το τέλος της 2ης χιλιετίας.
Πρόκειται για το πρώτο μεταβατικό νεκροταφείο του Ολύμπου από την ύστερη εποχή του χαλκού στην πρώιμη εποχή του σιδήρου, και μάλιστα δίπλα σε μία επώνυμη μακεδονική πόλη, την Πέτρα. Το νεκροταφείο είναι επίπεδο, αλλά δεν αποκλείεται η πιθανότητα να έχουν καταστραφεί τύμβοι με εκχερσώσεις και ισοπεδώσεις, αφού είναι από τις ελάχιστες οριζόντιες εκτάσεις που προσφέρονται για καλλιέργεια κοντά στην Πέτρα.
