Ο Όλυμπος δεσπόζει στο άκρως ελληνικό doodle της Google

Ένα doodle με άρωμα Ελλάδας, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Όλυμπος, βλέπουν σήμερα στο Google οι χρήστες της μηχανής αναζήτησης...
title

Μία περιγραφή για το Λιτόχωρο, του 1836

Βαδίζοντες προς μεσημβρίαν κατά μήκος του Όρους Ολύμπου, κατερχόμεθα εις την Κωμόπολιν Λειτόχωρον, ήτις απέχει...
title

Όλυμπος το βουνό των Θεών

Τυλιγμένος για χιλιάδες χρόνια στην αχλύ του μύθου ο Όλυμπος με την ιστορία του, τη πολύμορφη και ευμετάβλητη γοητεία της φύσης του , ...
title

Mt. Olympus, Pieria - Greece

Traditionally regarded as the heavenly abode of the Greek gods and the site of the throne of Zeus, Olympos seems to have originally existed as an idealized mountain , ...
title

Λείβηθρα

Η ακρόπολη των Λειβήθρων είναι ένα χαμηλό οχυρό ύψωμα, πού το ορίζουν τρείς χείμαρροι του Ολύμπου. Ενδείξεις για την έκταση της πόλης υπάρχουν Β και Δ της ακρόπολης.
title

Η Αγία Κόρη και τα Φριξομάντιλα

Η Αγία Κόρη, πανέμορφη περιοχή, απ' τις ομορφότερες τοποθεσίες της ορεινής Πιερίας, τέσσερα χιλιόμετρα από το χωριό Βροντού. Οργιώδης βλάστηση, χορταίνει το μάτι πράσινο,
title

Η Αγία Κόρη

Η Αγία Κόρη ήταν νεομάρτυρας, που πέθανε κοντά στη Βροντού. Δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ως Αγία από την επίσημη Εκκλησία, ωστόσο είναι αναγνωρισμένη από το λαό, όχι μόνο στην Πιερία αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα
title

Παλαιός Παντελήμονας - Προφήτης Ηλίας

Σε μικρή απόσταση από τον Παλαιό Παντελεήμονα, στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται επάνω από το παραδοσιακό χωριό, βρίσκεται ο Βυζαντινός ναΐσκος του Προφήτη Ηλία. Η θέα προς τον Θερμαϊκό κόλπο είναι εκπληκτική.
title

Περιγραφή του William Martin Leake για τον Πλαταμώνα, γραμμένη το 1806

Στις 6.25 περνάμε γύρω από την άκρη της ρίζας του βουνού, και στις 7.20, αφού έχουμε ακολουθήσει την ακτή για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σταματήσαμε σε ένα ευχάριστο
title

Ολυμπος και Πιέρια όρη - Μυθολογία, ιστορία και φύση

Κινούμαστε μεταξύ θεών και μουσών, σε έναν από τους πιο ειδυλλιακούς και πιο φορτισμένους δρόμους που μπορεί να διατρέξει ο ταξιδιώτης. O Ολυμπος, ίσως το πιο γνωστό βουνό του πλανήτη, μπαίνει στα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να αντικρίσουν τις κορφές του.
title

Βιβλίο: "Τα Τέμπη και η γειτονική περιοχή"

Προχωρώντας ανατολικώτερα φθάνουμε στο χωριό Τέμπη (τουρκ. Μπαμπά) όπου σήμερα είναι ο φοροσταθμός των διοδίων. Από εδώ αρχίζει η είσοδος της κοιλάδος των Τεμπών.
title

Πέτρα"

Σύμφωνα με την παράδοση των γύρω χωριών, στην περιοχή βρισκόταν το μικρό βασίλειο της Πέτρας, ή Καρακόλι όπως ονομάζουν την περιοχή σήμερα. Τούρκοι και Γενίτσαροι, πολιόρκησαν την Πέτρα αλλά δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν.
title

Οι Λαζαίοι

Ο Λάζος, ο γενάρχης των Λαζαίων, ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς κλεφταρματολούς του ΙΗ’ (δέκατου όδγοου) αιώνα. Για τους Λαζαίους στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδοτική Αθηνών Α.Ε. τομ. ΙΑ’) γράφονται τα εξής:
Οι Λαζαίοι

Οδοιπορικό στην Άνω Σκοτίνα. Οι τοιχογραφίες της Κόλασης

H Άνω (Παλαιά) Σκοτίνα βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του Ολύμπου, σε υψόμετρο 900 μέτρων περίπου. Η δημιουργία του οικισμού τοποθετείται χρονικά γύρω στον 16ο αιώνα.
Οδοιπορικό στην Άνω Σκοτίνα. Οι τοιχογραφίες της Κόλασης

Ναός Αγίας Τριάδος, παλιά Σκαμνιά Ελασσόνας

Βρίσκεται χτισμένος στο κέντρο του παλιού οικισμού της παλιάς Σκαμνιάς, και είναι το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε κατά την καταστροφή της παλαιάς Σκαμνιάς από τους Γερμανούς, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ναός Αγίας Τριάδος, παλιά Σκαμνιά Ελασσόνας

Δίον

Στους βόρειους πρόποδες του Ολύμπου, σε περιοχή που εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο της στενής διάβασης από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία, δεσπόζει το Δίον. Άλλοτε σε απόσταση μόλις επτά σταδίων από τις ακτές του Θερμαϊκού, το Δίον υπήρξε η κατ' εξοχήν ιερή πόλη των Μακεδόνων.
Δίον

Ο Όλυμπος δεσπόζει στο άκρως ελληνικό doodle της Google

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


Η συναρπαστική ιστορία πίσω από την κατάκτηση της κορυφής του βουνού των θεών

Ένα doodle με άρωμα Ελλάδας, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Όλυμπος, βλέπουν σήμερα στο Google οι χρήστες της μηχανής αναζήτησης από την Ελλάδα, τη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αυστραλία, την Κίνα, την Αργεντινή και άλλες χώρες του πλανήτη.

Αφορμή για το doodle αυτό αποτελεί η συμπλήρωση 105 ετών από την πρώτη αναρρίχηση στον Όλυμπο, στις 2 Αυγούστου του 1913, από δύο Ελβετούς, τον φωτογράφο Φρεντερίκ Μπουασονά και τον φίλο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης, με τη βοήθεια ενός κυνηγού αγριοκάτσικων από το Λιτόχωρο, του Χρήστου Κάκαλου.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, αρκετοί είχαν επιχειρήσει να κατακτήσουν την κορυφή του Ολύμπου, όμως δεν τα είχαν καταφέρει, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Γερμανού μηχανικού Έντβαρτ Ρίχτερ, που στην προσπάθειά του να αναρριχηθεί στον Όλυμπο το 1911 αιχμαλωτίστηκε από ληστές.

Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, ο Χρήστος Κάκαλος γνώριζε τόσο καλά το βουνό, που βάδιζε ξυπόλητος, καθοδηγώντας τους Ελβετούς στα δύσκολα περάσματα στην πλαγιά του Ολύμπου. Αν και οι Ελβετοί είχαν εμπειρία στην αναρρίχηση, το έργο του Μπουασονά δυσκόλευε ο βαρύς φωτογραφικός εξοπλισμός που κουβαλούσε μαζί του.

Στη διάρκεια της αναρρίχησης η κορυφή του Ολύμπου είχε «κρυφτεί» στα σύννεφα, και οι Ελβετοί νόμιζαν ότι είχαν φτάσει στην κορυφή, γιορτάζοντας το επίτευγμά τους. Όταν όμως διαλύθηκε η ομίχλη, είδαν μπροστά τους τον Μύτικα, την πραγματική κορυφή του Ολύμπου.

Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ο Μπουασονά και ο Μποντ-Μποβί σταμάτησαν για λίγο για να σκεφτούν τι θα έκαναν. Ο Κάκαλος τους ρώτησε αν θα συνέχιζαν, και αυτοί απάντησαν καταφατικά. Η αναρρίχηση συνεχίστηκε στο επικίνδυνο μονοπάτι προς τον Μύτικα, και στις 2 Αυγούστου του 1913 οι τρεις τους κατάφεραν αυτό που κανείς δεν είχε πετύχει μέχρι τότε: να κατακτήσουν την κορυφή του βουνού των θεών, στα 2.918 μέτρα.

Ο Μπουασονά αργότερα έγραψε ότι τον ενέπνευσε η ιστορία του Προμηθέα, που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς στον Όλυμπο για να τη δώσει στους ανθρώπους…

Πηγή: Newsbeast.gr

Ναός Αγίας Τριάδος, παλιά Σκαμνιά Ελασσόνας

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


Βρίσκεται χτισμένος στο κέντρο του παλιού οικισμού της παλιάς Σκαμνιάς, και είναι το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε κατά την καταστροφή της παλαιάς Σκαμνιάς από τους Γερμανούς, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Χρονολογείται από το 1400 και πρόκειται για μια τρίκλιτη Βασιλική χωρίς τρούλο αλλά με έντονη αγιογράφηση που καταλήγει ανατολικά σε ημικυκλική κόγχη.



 Έχει περίβολο πετρόκτιστο σε ύψος 2  μέτρων με είσοδο στην νοτιοδυτική πλευρά. Φέρει δίρριχτη στέγη, καλυμμένη με λαμαρίνα. Παλαιότερα ήταν καλυμμένη με σχιστολιθικές πλάκες. Στη δυτική πλευρά, νεότερα προστέθηκε ο νάρθηκας, που αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως γυναικωνίτης και ως κρυφό σχολείο. 


Δίπλα του βρίσκεται ένα καμπαναριό διώροφο με εσωτερική  σκάλα, το οποίο έχει ανακαινισθεί  με πέτρινη επένδυση. Στη νότια πλευρά του ναού υπάρχει ανοιχτή στοά με κολόνες. Εκεί βρίσκεται και η είσοδος, που  είναι τοξωτή και στο υπέρθυρο της κοσμείται με τοιχογραφίες. Στο κέντρο βρίσκεται ο Χριστός Παντοκράτωρ και η Αγία Τριάδα. Υπάρχουν επίσης  επιγραφές, στο υπέρθυρο της εισόδου του ναού, του καμπαναριού και της νότιας εισόδου που έχει ο νάρθηκας. Ο νάρθηκας επικοινωνεί εσωτερικά με το ναό  με θύρα που βρίσκεται σε υπερυψωμένο επίπεδο από το ναό. Εσωτερικά,  δύο ξύλινες τοξοστοιχίες  από 4 στύλους η κάθε μία, διαιρούν το ναό σε τρία κλίτη. Σήμερα οι ξύλινες κολόνες είναι επικαλυμμένες με τσιμέντο για λόγους συντήρησης και στήριξης του ναού. Η οροφή είναι ξύλινη, στον τύπο των αρχοντικών και των ναών του 18ου αιώνα. 



Έχει πλούσιο σκαλιστό διάκοσμο με γεωμετρικά σχήματα, όπως ρόμβους στο κέντρο, και έντονα χρώματα στις αποχρώσεις του κίτρινου και του πράσινου. Το τέμπλο είναι ξύλινο,  φέρει σκαλιστή διακόσμηση και είναι ζωγραφισμένο με φυτικά σχέδια σε έντονα χρώματα και κυρίως σε σκούρο κόκκινο και πράσινο. 


Πολλές από τις δεσποτικές  εικόνες έχουν κλαπεί και το ξύλινο τέμπλο είναι σχεδόν άδειο από εικόνες. Στο Ιερό Βήμα διατηρείται η Αγία Τράπεζα που  είναι ξύλινη και ζωγραφισμένη.  

Έχει  θόλο και εσωτερικά είναι λιθόκτιστη στο σχήμα του βωμού και σε ύψος 0.30  εκατοστών. Διατηρείται επίσης στο ναό ο ξύλινος άμβωνας, ο "θρόνος", το ψαλτήρι και τα στασίδια της νότιας πλευράς. 

Το δάπεδο είναι πλακόστρωτο από μεγάλες πέτρες. Η είσοδος φέρει ξύλινη πόρτα και ασφαλιζόταν  εσωτερικά από μεγάλο πάσσαλο. Ο ναός έχει λίγα μικρά παράθυρα στην νότια πλευρά  και σε μεγάλο ύψος.




ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ο ναός είναι κατάγραφος, με τοιχογραφίες λαϊκής τεχνοτροπίας και χωρίζεται σε τρεις ζώνες. 

Στην κάτω σειρά συναντούμε ολόσωμους αγίους. Στη μεσαία σειρά και μέσα σε μετάλλια, πλαισιωμένα από έλικες υπάρχουν πορτρέτα αγίων. 


Στην πάνω σειρά συναντούμε σκηνές από τη ζωή του Χριστού στη βόρεια πλευρά και από τη ζωή της Παναγίας στη νότια πλευρά. 

Εντύπωση προκαλούν στην κάτω σειρά τα φωτοστέφανα των ολόσωμων Αγίων που είναι ανάγλυφα και σε χρυσό χρώμα. Επίσης συναντούμε τη σπάνια μορφή του Αγίου Χριστόφορου  με τη μορφή "Κυνοκέφαλου’" Αγίου. 

Η σπάνια μορφή του Αγίου Χριστόφορου με τη μορφή "Κυνοκέφαλου’" Αγίου.
πηγή φωτογραφίας: sites.google.com


Στο θόλο του Ιερού Βήματος συναντούμε την τοιχογραφία της Παναγίας  Βρεφοκρατούσας, ενώ στις δύο μικρότερες κόγχες, αριστερά και δεξιά, δεν σώζονται οι τοιχογραφίες γιατί επικαλύφθηκαν από ασβέστη.

Στην εσωτερική πλευρά του δυτικού τοίχους, στο υπέρθυρο υπάρχει επιγραφή που λέει ότι ο ναός αγιογραφήθηκε με συνδρομή και έξοδα του Ιωάννη και Ιωάννη Νικολάου Αλεξανδρή το 1810, διά ζωγράφου  Παναγιώτη Ζαρακηνού αλλά και του ζωγράφου Κωνσταντίνου αγνώστου επωνύμου, ο οποίος καταγόταν από την Καρυά Ελασσόνας.

Αναπαλαιώθηκε και αναπαλαιώνεται χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες του Συλλόγου  των Απανταχού Αποδήμων Σκαμνιωτών, της τοπικής κοινότητα Συκαμινέας και διαφόρων δωρητών ενώ εχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό και διατηρητέο μνημείο. 

Ο ναός πανηγυρίζει κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Πνεύματος και κάθε χρόνο την Κυριακή της Πεντηκοστής πραγματοποιείται πανηγυρική θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας, την οποία παρακολουθεί πλήθος Σκαμνιωτών.

Οδοιπορικό στην Άνω Σκοτίνα. Οι τοιχογραφίες της Κόλασης

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

της Ευλαμπίας Τσιρέλη

H Άνω (Παλαιά)  Σκοτίνα βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του Ολύμπου, σε υψόμετρο 900 μέτρων περίπου. Η δημιουργία του οικισμού τοποθετείται χρονικά γύρω στον 16ο αιώνα. Ένα απόλυτο ησυχαστήριο για λίγους. Για εκείνους που λατρεύουν να ξεθάβουν θαμμένα μυστικά... 


Η πλατεία και ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Εκεί ψηλά, φαινόταν μόνο το πέπλο των λευκών νεφών να σκεπάζει ό,τι υπήρχε από κάτω. Πάνω απ’ την πραγματικότητα, πάνω απ’ τον πολιτισμό, έμεινε το αυθεντικό, το ονειρικό. Η φύση είχε ντυθεί τα ομορφότερα πρωτανοιξιάτικα χρώματα και ο ήλιος έγλυφε απαλά τις επιφάνειες των υγρών δέντρων. Ελεύθερα άλογα βοσκούσαν εδώ κι εκεί, μικρά φίδια λιάζονταν πάνω στις πέτρες, ενώ όμορφες χελώνες περπατούσαν βαριεστημένα στα στενά μονοπάτια.

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Στην μέση της πλατείας, η οικεία εικόνα του αιωνόβιου πλατάνου με την τεράστια κουφάλα και την πηγή στις ρίζες του να αναβλύζει κρυστάλλινο το νερό του Ολύμπου. Δίπλα ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κτισμένος το 1862 όπως μαρτυρεί μια ξύλινη επιγραφή στην κορυφή του. Η εκκλησία περιτριγυρίζεται από ένα διάδρομο με μικροσκοπικά παράθυρα και μια μικρή πορτούλα. Έτσι έχτιζαν τότε τις εκκλησίες έτσι ώστε «να μη μπορεί να μπει μέσα ο αλλόθρησκος εχθρός με το άλογο για να τη βεβηλώσει». Στο χωριό δεν υπάρχει ρεύμα κι έτσι και η εκκλησία φωτίζεται μόνο από τα κεριά της.

Η μεγάλη κουφάλα του πλατάνου σε διαστάσεις δωματίου
Αυτό είναι όλο κι όλο το χωριό. Η εκκλησία, ο πλάτανος με τη βρύση, ένας ξενώνας, ένα καταφύγιο, δύο αρχοντικά και κάποια σπίτια, τα περισσότερα ερειπωμένα, εδώ κι εκεί. Πέρα απ’ την πλατεία το μάτι πετά πάνω απ’ τα σύννεφα κι απ’τις βαθιές ρεματιές με το πλούσιο πράσινο. Μια απερίγραπτη στ’ αλήθεια ομορφιά κατέκλυζε το ξεχασμένο εκείνο μέρος. Ήπια παγωμένο νερό από τη βρύση και κατευθύνθηκα στον παραδοσιακό ξενώνα του χωριού για καφέ και ανάπαυση από το ταξίδι. Οι δύο υπάλληλοι, διψασμένοι για παρέα και συζήτηση, φιλόξενοι, με πλησίασαν διακριτικά. Μετά τις συστάσεις και τα τυπικά, η συζήτηση σιγά σιγά οδηγήθηκε σε θρύλους και μυστικά του ξεχασμένου εκείνου τόπου. Μου είπαν ότι κανείς ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί με αυτό τον τρόπο για την Άνω Σκοτίνα. Και δε μιλούσαν ποτέ γι’ αυτά, φοβούμενοι μήπως ο κόσμος δεν επισκεφθεί ξανά το χωριό τους.

Από πού να αρχίσει κανείς… Μάγισσες, στοιχειά, παράξενα αντικείμενα στο γύρω χώρο και στον ουρανό, στοιχειωμένα νεκροταφεία, φαντάσματα, τρόμος. «Εδώ», σκέφτηκα, «ταιριάζει απόλυτα η φράση: «ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Το φάντασμα που…ξεσκέπαζε, και οι «μάγισσες».
Τον περασμένο αιώνα ο τόπος έσφυζε από ζωή. Τα σπίτια ήταν πολλά και οι κάτοικοι γύρω στους δύο χιλιάδες. Το μεγαλύτερο σπίτι του χωριού ανήκε στους προγόνους του σημερινού ιδιοκτήτη του παραδοσιακού ξενώνα. Και το ίδιο το σπίτι τότε λειτουργούσε και σαν ξενοδοχείο για τους επισκέπτες. Χρόνια ολόκληρα οι φιλοξενούμενοι παραπονούνταν ότι κάτι τους ενοχλούσε το βράδυ. Τους ξεσκέπαζε, έκανε περίεργους και τρομακτικούς θορύβους, κάνοντας τον ύπνο τους να μοιάζει με μαρτύριο. Κι έτσι γεννήθηκε ο θρύλος ότι εκείνο το σπίτι στοίχειωνε ένα φάντασμα που δεν ήθελε τους επισκέπτες και προσπαθούσε να τους τρομοκρατήσει τις νύχτες για να φύγουν. Σήμερα το σπίτι αυτό δεν υπάρχει, το γκρέμισαν και παραδίπλα έχτισαν τον ξενώνα. Μα φαίνεται ότι κάτι υπάρχει εκεί ακόμα και το έχουν αντιληφθεί τα κατάλληλα άτομα που σπεύδουν να επωφεληθούν της ενέργειας του τόπου…

Όπως διηγείται ο Α., πριν δύο χρόνια επισκέφθηκε τον ξενώνα μια παρέα είκοσι γυναικών από τη Λάρισα. Ήταν παράξενες και φορούσαν αλλόκοτα ρούχα. Είχαν όλες μακριά μαλλιά και δε μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Οι υπάλληλοι τις φοβούνταν και μάλιστα ο ένας, συνήθιζε κατά την παραμονή τους να κοιμάται στο χώρο υποδοχής, δίπλα στο τζάκι για να προσέχει την…μεταμεσονύκτια κίνηση. Κάθε ξημέρωμα -όπως μου διηγήθηκαν- αυτές οι περίεργες γυναίκες συγκεντρώνονταν στη πλατεία του χωριού, σχηματίζοντας ένα κύκλο και χόρευαν και τραγουδούσαν κοιτάζοντας στον ουρανό. Έλεγαν λέξεις σε μια άγνωστη γλώσσα και φαίνονταν να είχαν περιέλθει σε έκσταση. Αυτό γινόταν σε καθημερινή βάση για μια εβδομάδα περίπου. Την υπόλοιπη μέρα φέρονταν όλες φυσιολογικά, ήταν χαμογελαστές, αλλά δεν δέχονταν καμία ερώτηση για το τι έκαναν εκεί στην πλατεία κάθε πρωί. Ο Α. μου δείχνει στο βιβλίο επισκεπτών την αφιέρωση που άφησαν: «Παιδιά σας ευχαριστούμε για όλα και να προσέχετε αυτούς που σας ξυπνούν στις πέντε η ώρα το πρωί...»

Τα στοιχειό του νεκροταφείου
Ο Φ. μου διηγήθηκε μια προσωπική του εμπειρία με ένα στοιχειό που φαίνεται να είναι ο προστάτης του παλιού νεκροταφείου που βρίσκεται έξω από την παράξενη εκκλησία του Αγ. Αθανασίου στην οποί αναφέρομαι παρακάτω:
«Ένα βράδυ περπατούσα το μονοπάτι που περνά έξω από τη μικρή την εκκλησία. Ένιωθα πολύ παράξενα, σαν κάποιος να με ακολουθούσε. Όπως λοιπόν περνούσα από το μέρος που παλιά βρισκόταν το νεκροταφείο μου φάνηκε ότι είδα κάτι άσπρο σαν σεντόνι ανάμεσα στα δέντρα. Πηγαίνω πιο κοντά (στο σημείο αυτό της διήγησης, δε θα το ξεχάσω, είχε γουρλώσει τα μάτια του και το δέρμα του είχε που λέμε «μπιμπικιάσει») και βγαίνει μέσα από τα δέντρα ένα άσπρο σκυλί! Όχι, όχι ακόμη και σήμερα λέω ότι δεν ήταν σκυλί… Αυτό ήταν σαν…σαν δαίμονας! Ξέρω ‘γω; Ήταν άσπρο αλλά διαφανές και μια χανόταν και μια φαινόταν. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και ερχόταν προς το μέρος μου και με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Για πολλή ώρα είχα κοκαλώσει και δε μπορούσα να κουνηθώ. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα, αλλά δε μπορούσα να κλάψω. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και νόμισα ότι θα πάθαινα έμφραγμα. Ξαφνικά πήδηξα από τη θέση μου και άρχισα να τρέχω τόσο γρήγορα, που σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν πίσω στον ξενώνα. Έκανα πολύ καιρό να το χωνέψω και κανείς δε με πίστευε. Πάντως από τότε δεν έχω περάσει ούτε μια φορά το βράδυ από ‘κει.»

Οι τοιχογραφίες της Κόλασης στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου
Ακολουθώντας κι εγώ αργότερα το μονοπάτι όπου περπάτησε εκείνο το βράδυ ο Φ., προσπάθησα να προσεγγίσω την εκκλησία του Αγ. Αθανασίου που έμαθα ότι ήταν παμπάλαια κι έστεκε κρυμμένη κάπου μέσα στο δάσος. Μα δυστυχώς δεν μπορούσα να τη βρω. Μετά από πολλή ώρα περπάτημα, ψάχνοντας για το παλιό νεκροταφείο που θα μου έδινε το σημάδι για το πού βρισκόταν η εκκλησία, απογοητευμένη αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Όπως περπατούσα στο γυρισμό, πρόσεξα ξανά τα λιγοστά κτίσματα και τις στάνες που έστεκαν δεξιά κι αριστερά του δρόμου, αλλά κανένα δεν έμοιαζε με εκκλησία. Εκεί, μέσα στην ησυχία του δάσους, άρχισαν ξαφνικά τριγύρω μου να κουνιούνται τα κλαδιά και ο τόπος σκοτείνιασε από ένα μεγάλο σύννεφο που έκρυψε απειλητικά τον ήλιο. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και άρχισα να νιώθω ένα πρωτόγνωρο φόβο, χωρίς όμως να μπορώ να του δώσω αιτία. Ξαφνικά εκεί ανάμεσα στα δέντρα εμφανίστηκε η εκκλησία ξαφνικά μπροστά μου, λες και κρυβόταν πιο πριν για να με δοκιμάσει. Έστεκε εκεί, αριστερά του μονοπατιού, μόνη και ξεχασμένη. Χαμηλή, πετρόχτιστη, μισοθαμμένη στη γη από τα τόσα χρόνια που πέρασαν από την ανέγερσή της. Ένας μικροσκοπικός σιδερένιος σταυρός στη στέγη ήταν το μόνο στοιχείο που μαρτυρούσε ότι αυτό το κτίσμα ήταν εκκλησία. Κοίταξα τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά το νεκροταφείο δε φαινόταν πουθενά. Κατάλαβα ότι στεκόμουν πάνω του. Η εκκλησία, κτίσμα του 16ου αιώνα (πολλοί βέβαια υποστηρίζουν ότι κτίστηκε τον 14ο) εξωτερικά όπως είπα, δε μοιάζει καθόλου με εκκλησία. Αλλά κι από μέσα…

Δαίμονας ετοιμάζει το καζάνι της Κόλασης
Μια μικρή πορτούλα με χώριζε από την ποθητή είσοδο. Οι μέλισσες ήταν οι μόνες που έδιναν ζωή στο μέρος. Μια κυψέλη, προστάτευε την είσοδο από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Έπιασα ένα ξύλο και μπήκα μέσα. Όλα ήταν θεοσκότεινα. Δεν είχα φακό κι έξω ο τόπος είχε σκοτεινιάσει επικίνδυνα. Είχα μόνον ένα αναπτήρα μαζί μου. Με τη φλόγα του αναπτήρα άρχισα να κάνω μικρά βήματα ελέγχοντας με το ξύλο πριν πατήσω οπουδήποτε. Κατάλαβα ότι βρισκόμουν στο νάρθηκα (χώρος πριν τον κυρίως ναό). Το σκοτάδι απόλυτο, ενώ το κρύο και υγρασία μου δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε σπήλαιο.. Η ατμόσφαιρα ήταν εχθρική, κακή…Κάτι θα υπήρχε εκεί κοντά σίγουρα, ακόμα και μέσα στην εκκλησία ίσως. Έπιασα τη φωτογραφική μηχανή. Ήταν ο μόνος τρόπος με τη βοήθεια του φλας, να δω τι υπήρχε τριγύρω μου καθαρά. Στρέφοντας τον φακό στον τοίχο, έβγαλα την πρώτη φωτογραφία. Έμεινα παγωμένη να κοιτάω αυτό που έβγαλα. Το σώμα μου είχε μουδιάσει από την έξαψη και τον φόβο. Η τοιχογραφία που εμφανίστηκε μπροστά μου απεικόνιζε τον διάβολο να κάθεται σε θρόνο και να κρατά στην αγκαλιά του τον μικρό Αντίχριστο δείχνοντάς του με το δάχτυλο πώς βασανίζονται οι αμαρτωλοί στην κόλαση…

Τα φριχτά βασανιστήρια των αμαρτωλών
Άναψα πάλι τον αναπτήρα και πλησίασα να δω από κοντά όλη την παράσταση προσεκτικά. Ένα τεράστιο δέντρο χώριζε τον παράδεισο και την κόλαση. Στο πάνω μέρος, αυτό του παραδείσου, διακρίνονταν -μεταξύ άλλων- άγιοι και άγγελοι, κρατώντας δόρατα σε στάση επίθεσης εναντίον των «κάτω» της κόλασης. Ήταν έτοιμοι να καρφώσουν με τα δόρατά τους, τους δαίμονες που παρέλαυναν στην πρώτη σειρά εικονογράφησης της κόλασης. Οι δαίμονες ήταν κατάμαυροι, με γαμψά νύχια, καμπουριασμένοι και κουβαλούσαν στην πλάτη τους βιβλία (που όπως ερμηνεύω συμβόλιζαν τις αμαρτίες που γράφονται στα βιβλία των δαιμόνων κι έτσι αποφασίζεται ποιους θα πάρουν μαζί τους στα αιώνια βασανιστήρια της κόλασης). Παραταγμένοι ο ένας πίσω απ’ τον άλλο φαίνονταν να επιδίδονται σε ένα τελετουργικό και χαιρέκακο χορό, κοροϊδεύοντας τη γαλήνη του παραδείσου. Κάτω απ’ αυτή τη σειρά δαιμόνων ήταν μερικοί άλλοι οι οποίοι ανακάτευαν το καζάνι της κόλασης και κάτω απ’ αυτούς…τι φριχτό. Είδα κάτι που νομίζω ότι δεν υπάρχει σε άλλη εκκλησία ή τουλάχιστον δεν έχω δει εγώ.

Η βεβηλωμένη εικόνα του Χριστού
Άνθρωποι γυμνοί να βασανίζονται με φριχτά βασανιστήρια, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες. Ο κάθε αμαρτωλός, βασανιζόταν με την ανάλογη τιμωρία. Δείτε για παράδειγμα πώς βασανίζεται ο «πότης» (ο αλκοολικός). Μπορείτε να τον ξεχωρίσετε. Είναι αυτός με το βαρέλι και το ποτήρι…Είχα μείνει άναυδη. Μη μπορώντας να ξεκολλήσω από το θέαμα συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες εκστασιασμένη. Παραδίπλα η εικόνα του Χριστού φανερά βεβηλωμένη, ήταν καρφωμένη στα μάτια και στο στόμα.

Η πέτρινη Αγία Τράπεζα
Προχώρησα από μια είσοδο στον κυρίως ναό. Εκεί έμπαιναν λίγες ακτίνες φωτός εδώ κι εκεί από τα παράθυρα μα και πάλι δε μπορούσα να διακρίνω σχεδόν τίποτα. Περπάτησα προς το ιερό ανάμεσα από σκόρπιες καρέκλες πεταμένες στο πάτωμα. Όλα αυτά τα ίχνη βεβήλωσης…Κάποιος μισούσε πολύ αυτή την εκκλησία. Τότε διέκρινα μέσα στο ημίφως τα μανουάλια με την άμμο και τα ξεχασμένα εδώ και χρόνια, μισοκαμμένα κεριά. Αμέσως τα άναψα όλα! Δυστυχώς τα λόγια χαλάνε τέτοιες εικόνες. Δεν περιγράφεται εκείνη η ομορφιά. Εκείνο το απόκοσμο, θεϊκό φως των κεριών μέσα στη σκοτεινή εκκλησία. Εκείνη η αίσθηση του υπερβατικού, σε πόλεμο με κάτι ίσως κακό που υπήρχε εκεί μέσα. Όχι, δεν υπήρχε το αίσθημα κατάνυξης που δημιουργείται σε έναν τέτοιο τόπο. Την θέση του είχε πάρει μάλλον μια ανατριχίλα. Κάτι σίγουρα δεν με ήθελε εκεί… Ήμουν ένας εισβολέας στα έρημα εκείνα μέρη όπου δεν πατούσε άνθρωπος. Εκεί είχαν κάνει κατάληψη άλλα όντα, άλλες δυνάμεις κι εγώ ήμουν μια ανεπιθύμητη ξένη. Το πανέμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο μπροστά μου επιβλητικό, ένα μυστήριο κομψοτέχνημα που μπορούσα να το χαζεύω για ώρες. Η κατεστραμμένη, τεράστια τοιχογραφία της Παναγίας πάνω από  το ιερό, είχε πέσει η μισή στο πάτωμα, ενώ η πέτρινη αγία Τράπεζα σε ταξίδευε στα χρόνια του Βυζαντίου.
Έσβησα τα κεριά και βγήκα έξω στο φως. Είχε ξαναβγεί ο ήλιος. Με μισόκλειστα βλέφαρα ήταν σαν να είχα βγει από κάποιο λήθαργο. Μεθυσμένη από μυστήριο κοίταξα την παλιά εκκλησία άλλη μια φορά. Λίγες φορές ζει κανείς τέτοιες στιγμές. 

Το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο
Οι τοιχογραφίες είναι πιθανόν δημιούργημα σχετικά πρόσφατο ή τουλάχιστον όχι του 16ου αιώνα. Η γραφή αλλά και οι παραστάσεις δεν ταιριάζουν με το στυλ αγιογραφίας που παρατηρείται στην υπόλοιπη εκκλησία. Μιλώντας με ειδικούς κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι τοιχογραφίες είναι έργο κάποιου ζωγράφου του 20ού αιώνα, που δεν ακολουθεί τις μεγάλες σχολές, ενώ κάποιες γραφές στις εικόνες των βασανιστηρίων ξενίζουν στην τεχνοτροπία τους και είναι καθαρά ξένες προσθήκες. 

Τα συμπεράσματα δικά σας.


Οι περιπέτειες στον Όλυμπο του Αγγλου ορειβάτη Ουργκουάτ

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Του Αποστόλου Ποντίκα, δασκάλου, θεολόγου, φιλολόγου, πτυχ. Πολιτικών Επιστημών, επιτ. σχολικού συμβούλου

Ο Όλυμπος ή Έλυμπος, κατά τα δημώδη άσματα, αποτέλεσε λόγω της κατοικίας των μυθικών Θεών, αντικείμενο έρευνας και μελέτης από την αρχαιότητα ως τα σήμερα. Κατά τον Όμηρο, ο Όλυμπος είναι αγάννιφος και νηφόεις, δηλαδή, πολυχιονισμένος και χιονοσκεπής. Είναι επίσης πολυδείρας και πολύπτυχος, δηλαδή, έχει πολλά φαράγγια και χαράδρες. Τα τέσσερα ορεινά χωριά του, Κρυόβρυση (Πουλιάνα), Σκαμνιά, Καρυά, και Καλλιπεύκη (Νεζερός), με τη μυθική Τετνάτα, την Κονόσπολη, την Γκόλιντα (Γουλενά) και την Ασκουρίδα λίμνη, έζησαν πολλά ιστορικά γεγονότα και περιπέτειες.

Σύμφωνα με την επιστήμη των Ολυμπίων και με βάση τη Θεογονία του Ησιόδου, ο Δίας γνώριζε το μυστικό της ατομικής βόμβας στην Τιτανομαχία, που έγινε στο χώρο της Τετνάτας και των τριών χωριών, Πουλιάνας, Σκαμνιάς και Καρυάς. Εξάλλου, σύμφωνα με την άποψη των σύγχρονων μελετητών, στον Όλυμπο υπάρχουν πυραμίδες, ενώ στον νεοανοιχθέντα δρόμο Καρυάς – Λεπτοκαρυάς, σε κάποιο σημείο υπάρχει ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.

Από μικρή ακόμα ηλικία με μαγνήτιζε ο μυθικός Όλυμπος, η μυθολογία και οι ιστορίες των κατοίκων των γύρω χωριών. Έτσι, μαζί με άλλους συνομήλικους είχαμε γίνει αρκετές φορές αναβάτες και εξερευνητές, αφού γεννήθηκα στην Κρυόβρυση. Βέβαια, αρκετοί ξένοι περιηγητές και ερευνητές προσπάθησαν να επισκεφτούν τον Όλυμπο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Πρώτος επισκέπτης θεωρείται ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Δ΄ το 1669, ο οποίος ήταν δεξιοτέχνης κυνηγός και προσπάθησε να ανέβει από το χωριό Κοκκινοπλός, αλλά δεν το πέτυχε. 

Αξιόλογη απόπειρα για να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου κάνει το 1780, ο Γάλλος αξιωματικός Σοννίνι, αλλά και αυτός δεν το κατόρθωσε. Ο ίδιος ιστορεί ότι η ομάδα του συνάντησε αρκετό κρύο, χιόνια, πελώριους βράχους και αρκετή ομίχλη και αυτά στάθηκαν εμπόδιο.

Το 1806, αποπειράται ο Άγγλος καθηγητής Λικ, ανάβαση από το Λιτόχωρο, αλλά αποτυχαίνει και αυτός. Εκείνος, όμως που είχε περιπέτεια, όπως διηγούνται οι γεροντότεροι κάτοικοι της Καρυάς, Πουλιάνας και Σκαμνιάς, είναι ο Άγγλος ορειβάτης, Δαβίδ Ουργκουάτ. Αυτός ξεκίνησε από το Λιτόχωρο και τη Λεπτοκαρυά, πέρασε από τα αρχαία Λείβηθρα και έφτασε στο χωριό Καρυά το 1830.

Στην περιοχή του Ολύμπου την περίοδο εκείνη κυριαρχούσε με τη συμμορία του ο αρχιληστής Δήμος και συναντήθηκε συμπτωματικά ο Ουργκουάτ με τον αρχηγό της συμμορίας αυτής, Δήμο. Κάπως περίεργο φαίνεται που ο ληστής συμπάθησε τον Αγγλο περιηγητή και σύναψε μαζί του φιλία. Σύμφωνα με την άποψη των κατοίκων το έκανε αυτό για να δείξει ότι σέβεται τους ξένους ορειβάτες, αλλά και γιατί και ο ίδιος αγαπούσε τη φύση και τα λουλούδια. Αλλά, και να δείξει ότι δεν είναι τόσο σκληρός, όσο οι άνθρωποι τον χαρακτήριζαν. Ο Δήμος κατοικούσε σε ένα επιβλητικό πέτρινο αρχοντικό σπίτι της Καρυάς, όπου εκεί φιλοξένησε τον Ουργκουάτ και του παρέθεσε γεύμα. Ο αρχιληστής ήταν εγωπαθής, φιλόδοξος, αρχομανής και αρκετά μυθομανής. Αφηγήθηκε στον Περιηγητή ότι είχε στην κατοχή του τα εξής χωριά: Καρυά, Πουλιάνα, Σκαμνιά, Σπαρμό, Φλάμπορο (Μητσούνι), Νεζερό, Σκοτίνα, Πούρλια, Κρανιά Ραψάνη και Πυργετό. Επίσης ότι είχε μια αξιόλογη δύναμη από 700 παλικάρια, κάτω από τις διαταγές του και αρκετό υπηρετικό προσωπικό. Για να μην έχει μπελάδες με την τουρκική εξουσία τα είχε καλά μαζί της και πλήρωνε αρκετό κομπόδεμα στην εξουσία.

Ο Δήμος, συνόδευσε τον Ουργκουάτ στην πορεία του προς τον Νεζερό και τη Ραψάνη, όπου και τον άφησε. Του ζήτησε να επανέλθει την επόμενη χρονιά για να τον φιλοξενήσει και να τον οδηγήσει σε μέρη όπου υπάρχουν ερείπια και αρχαίες επιγραφές. Ο Ουργκουάτ, από τη Ραψάνη κατέβηκε στο Ντερλί (Γόννοι) και μέσω του Τυρνάβου και Μελούνας, έφτασε στην Ελασσόνα. Από την Ελασσόνα, όπως, ο ίδιος αναφέρει στο ταξιδιωτικό του βιβλίο, είχε πρόθεση να επιχειρήσει άνοδο προς τον Όλυμπο. Είναι, όμως, περίεργο γιατί δεν ανέβηκε στον Όλυμπο από το μέρος της Καρυάς, Σκαμνιάς και Πουλιάνας και έκανε αυτή την κυκλική πορεία... Στις προθέσεις του ήταν να ανέβει στον Όλυμπο μόνος του χωρίς συνοδεία αλλά μεταπείστηκε από κατοίκους της Ελασσόνας να πάρει μαζί του και τη συνοδεία. Διανυκτέρευσε στην Τσαριτσάνη και από εκεί πέρασε το βουνό Ντιάβα, το χωριό Ντιάβα και τον μικρό οικισμό Καλύβια, ο οποίος υπαγόταν στην Κοινότητα Κρυόβρυσης (Πουλιάνα) και έφτασε στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας Σπαρμού. Οι καλόγεροι του Μοναστηριού τον φιλοξένησαν και τον απέτρεψαν να ανηφορήσει το βράδυ προς την κορυφή του Ολύμπου, προσφέροντας δυνατό τσίπουρο για να αποκοιμηθεί.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε μέσω της χαράδρας και του δάσους, έχοντας απέναντί του το χωριό Πουλιάνα, μπροστά την Παλιά Σκαμνιά και στο κάτω μέρος την Καρυά, έφτασε στην ανατολική πλευρά του Ολύμπου. Από εκεί αντίκρισε στο βάθος τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική, ενώ συνάντησε Σκαμνιώτες βοσκούς, οι οποίοι αρχικά θορυβήθηκαν από την παράξενη ορειβατική ενδυμασία της συνοδείας του. Ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του ότι τους επιτέθηκαν άγρια τσομπανόσκυλα και για να τους γλιτώσουν οι βοσκοί τους έβαλαν μέσα στα πρόβατα και τους σκέπασαν με τις κάπες τους. Φιλοξενήθηκαν από τους βοσκούς δύο μέρες στη στάνη γιατί είχε πέσει ομίχλη και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Αφού η ομίχλη έφυγε και καθάρισε ο Ολύμπιος ουρανός, τράβηξαν προς την ανηφόρα και σε κάποιο σημείο της κορυφής βρήκαν κομμάτια πέτρας και ψημένα τούβλα, καθώς με μια επιγραφή, που έγραφε «ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ».

Η κορυφή αυτή εντοπίστηκε το 1855 από τον Heuzey, σε μια άλλη πλάκα, με την ονομασία Τσιούμα, όπως ακριβώς στα κατοπινά χρόνια την ονομάζουν οι κάτοικοι της Καρυάς, Κρυόβρυσης και Σκαμνιάς. Στο μέρος αυτό έβοσκαν τα κοπάδια των βλαχοποιμένων από τη Μαλαθριά Κατερίνης και τους φιλοξένησαν στη στάνη τους. Δεν είχε άλλο κουράγιο να προχωρήσει, παρότι ήταν ψύχραιμος, διότι οι καιρικές συνθήκες δεν βοηθούσαν στην περαιτέρω ανάβαση. Έτσι, Ουργκουάτ, αφού προμηθεύτηκε από τους βοσκούς πήρε πάλι την ίδια διαδρομή και ξαναγύρισε στο Μοναστήρι του Σπαρμού, όπως, ο ίδιος περιγράφει. Έτσι, τελείωσε η περιπέτεια του Αγγλου περιηγητή- ορειβάτη στον Όλυμπο.

Πύθιο Ολύμπου

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Το Πύθιο όπως φαίνεται από την κορυφή του λόφου των Αγίων Αποστόλων.

Το Πύθιο είναι χωριό του Δήμου Ελασσόνας και είναι χτισμένο στην Νοτιοδυτική πλευρά του Ολύμπου, σε υψόμετρο 720 μέτρων, κοντά στην είσοδο των στενών της Πέτρας. Απέχει από την Ελασσόνα 25 χιλιόμετρα και από την Κατερίνη 52 χιλιόμετρα.

Η ονομασία του χωριού "Πύθιο" πιθανολογείται ότι προέρχεται από τον θεό Πύθιο Απόλλωνα, που λατρεύονταν ιδιαίτερα εκεί.

Μέχρι το 1928, το χωριό ονομαζόταν Σέλλος.
Μία άποψη είναι ότι το «ΣΕΛΛΟΣ» προέρχεται από τη λέξη Σέλωμα, λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους του χωριού. Μία ακόμη άποψη είναι ότι η λέξη «ΣΕΛΛΟΣ» προέρχεται από το ομηρικό Σελλοί. Πολλοί υποστηρίζουν πως Σελλοί – Ελλοί – Ελλάς είναι ταυτόσημες και παράγωγες λέξεις και πως το όνομα Ελλάς προέρχεται από το αρχαίο όνομα Σελλοί.

Το Πύθιο Βορειοανατολικά του λόφου των Αγίων Αποστόλων.

Το Πύθιο είναι γνωστό από την Ιλιάδα του Ομήρου και έχουν βρεθεί ερείπια της αρχαίας πόλης του Πυθίου, γύρω από τον λόφο των Αγίων Αποστόλων.

Εκτός από την Ηπειρωτική Δωδώνη με το Μαντείο του Διός ο Όμηρος αναφέρει την πόλη Δωδώνη «παρά τον Τιταρήσιον ποταμόν». Επιπλέον στην Ιλιάδα βλέπουμε τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δία της Δωδώνης τον Πελασγικό, της κακοχείμωνης Δωδώνης, που ζουν εκεί οι Σελλοί .

Στηριζόμενοι εκεί πολλοί αρχαιολόγοι και ιστορικοί ξεκινούν και πιθανολογούν για μία Θεσσαλική Δωδώνη στους πρόποδες του Ολύμπου και να ερευνούν την ύπαρξη ενός Μαντείου προς τιμήν του Διός στην περιοχή του Πυθίου. Ωστόσο, η ύπαρξη Μαντείου θα μπορούσε να είναι δυνατή καθώς στο Πύθιο υπήρχε ένας μοναδικός τόπος, στον χώρο του οποίου παρατηρείται το φαινόμενο που συναντούμε επιλεκτικά σε ορισμένα μέρη της Ελλάδος και του κόσμου, όπως στην περιοχή των Δελφών, στο σπήλαιο της Πεντέλης, στη Δήλο κ.α.


Πρόκειται για περιοχές στις οποίες συγκεντρώνονται διάφορα διασυμπαντικά ηλεκτρομαγνητικά κύματα και εκπέμπονται σε διάφορες κατευθύνσεις. Πράγματι, ύστερα από έρευνα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έχει διαπιστωθεί ότι ο χώρος αυτός λειτουργεί ως «αντιχείον», δηλαδή δέχεται ήχους από μακρινές αποστάσεις και ανακλώνται στο σημείο αυτό.

Πολλοί λοιπόν θεωρούν το πρώτο Μαντείο του Δωδωναίου Δία του Πελασγικού ιδρύθηκε στην Περραιβική Δωδώνη. Γι΄ αυτούς το Μαντείο το Μαντείο της Ηπειρωτικής Δωδώνης είναι μεταγενέστερο δημιούργημα των Περραιβών που αναχώρησαν προς την Ήπειρο, μετά την εισβολή των Λαπίθων στη Θεσσαλία και την πεδινή Περραιβία.

 Στηριζόμενοι στην πιθανότητα ύπαρξης της Θεσσαλικής Δωδώνης οι επιστήμονες ερευνούν για την τοποθεσία της. Ο Όμηρος την τοποθετεί παρά τον Τιταρήσιον ποταμόν, ο Στράβωνας 15 σταδίους από την πόλη Σκοτούσα, ο Γεωργιάδης στο Σαραντάπορο και ο Heuzey στην Αγία Τριάδα. Όπως και να΄χει λοιπόν δεν είμαστε ακόμα σε θέση να μιλήσουμε με βεβαιότητα για το που βρισκόταν η πόλη Δωδώνη στην Περραιβία.

Το αρχαίο Πύθιο ήταν η πρωτεύουσα της Περραιβικής Τριπολίτιδος, η οποία περιελάμβανε την Άζωρο και την Δολίχη, περίπου από τον 5ο μέχρι και τον 3ο αιώνα π.Χ.

Οι Ναοί του Ποσειδώνα Πατρώου και του Πυθίου Απόλλωνος.

Νοτιοδυτικά του λόφου των Αγίων Αποστόλων, έχουν γίνει αρχαιολογικές ανασκαφές οι οποίες έφεραν στο φως, τρείς Ναούς Ρωμαϊκής εποχής. Και οι τρεις Ναοί, χρονολογήθηκαν στα χρόνια του Οκταβιανού Αύγουστου. Έχει βρεθεί ο Ναός του Απόλλωνα Πυθίου (33×13μ), βάση Ναού του Πατρώου Ποσειδώνα (33×13μ) και άλλη μια βάση Ναού αφιερωμένου στην Αρτέμιδα Αγαγυλαία (πολύ μικρότερων διαστάσεων).

Η ακρόπολη του αρχαίου Πυθίου, βρισκόταν στον λόφο "Άγιοι Απόστολοι" και περιμετρικά από τον λόφο αυτόν, υπήρχε η αρχαία πόλη.

Το εξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων, που βρίσκεται στην κορυφή του ομώνυμου λόφου.

Βρέθηκαν πολλές επιγραφές, δύο ακέφαλα λατρευτικά αγάλματα, του Απόλλωνα Πυθίου και του Απόλλωνα Δωρείου, τα οποία προέρχονται από προγενέστερο Ιερό που ήταν χτισμένο εκεί.

Λένε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θυσίασε εκατόμβη βοδιών στον Δία, όταν πήγε στο Πύθιο για να στρατολογήσει άνδρες της περιοχής, για την εκστρατεία του στην Περσία. Αυτός ο βωμός, σώζονταν μέχρι και το 1965, όπου δύο νεαροί βοσκοί βόσκοντας τα κοπάδια τους εκεί, τον κατεδάφισαν!

Ο λόφος των Αγίων Αποστόλων όπως φαίνεται από τον αρχαιολογικό χώρο Πυθίου.

Επίσης ο Πλούταρχος στο βίο του "Αιμιλίου Παύλου" αναφέρεται στην πρώτη μέτρηση της υψομετρικής διαφοράς που έγινε από τον Ξεναγόρα στο ιερό του Πύθιου Απόλλωνα στην κορυφή του Ολύμπου. 

Μια ματιά στους Ναούς του Πατρώου Ποσειδώνος και Πυθίου Απόλλωνος, από την κορυφή του λόφου.

Το 1968 βρέθηκε μία επιγραφή που αναφέρει τα ονόματα Περραιβών πολεμιστών στον Τρωικό πόλεμο.


Οι πρώτες αναρριχήσεις στην κορυφή του Ολύμπου

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Olympe : le Panthion, 1919 – Φωτογραφία Boissonnas Frederic (Από την ψηφιακή συλλογή της βιβλιοθήκης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης)
Ο Ελβετός Frederic Boissonnas, εκτός από φωτογράφος που απαθανάτισε στιγμές της Ελλάδας των αρχών του προηγούμενου αιώνα ήταν και ένας από την ομάδα που ανέβηκε για πρώτη φορά στον Μύτικα το 1913. Οδηγός του ο Έλληνας κυνηγός από το Λιτόχωρο Χρήστος Κάκαλος.

Στις 28 Ιουλίου 1913 το μεσημέρι ένα καϊκι φθάνει στο λιμανάκι του Λιτοχώρου, στον Άγιο Θόδωρο, από το οποίο αποβιβάζονται οι Ελβετοί Frederic Boissonnas,

Γεύση από Πιερία: Στα... χαμηλά του Ολύμπου

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΕΡΑΣΤΑ

Η πρώτη ταξιδιωτική εξόρμηση της χρονιάς μάς φέρνει στη γειτονιά του «βουνού των θεών», στα χωριά της Πιερίας που βρίσκονται στους πρόποδες του Ολύμπου και αποτελούν το καλύτερο ορμητήριο για να περπατήσουμε στο βουνό όσο το επιτρέπει ο χειμώνας.

Στη Λεπτοκαρυά Πιερίας μάς περιμένει αναμμένο το ρακοκάζανο του Γιάννη Παντούνη. Ενα μπρούντζινο καζάνι του 1926 και το άρωμα του αποστάγματος που τρέχει απαλά από την κάνουλά του.

Αποκαλύφθηκε αρχαίος οικισμός στον Πλαταμώνα

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΑΠΑΝΗ

Η σωστική ανασκαφική έρευνα που διενεργεί η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πιερίας, στο πλαίσιο κατασκευής της νέας εθνικής οδού ΠΑΘΕ –τμήμα Μαλιακός-Κλειδί Ημαθίας-, αποκάλυψε πρόσφατα στη θέση «Ρέμα Ξυδιάς» (περιοχή Πηγή Αρτέμιδος) του Πλαταμώνα νεκροταφείο και οικισμό της Ύστερης Εποχής Χαλκού (μέσα 2ης χιλιετίας π.Χ.).

Σε σχετική ανακοίνωση που υπογράφει η Σοφία Κουλίδου, Αρχαιολόγος της ΚΖ’ ΕΠΚΑ, επισημαίνονται επίσης τα παρακάτω:

Οι Εννέα Μούσες

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


Η παράδοση αναφέρει:

Δύο Μούσες εφεύραν τη θεωρία και την πράξη στη μάθηση.

Τρεις Μούσες εφεύραν τους τρεις μουσικούς τόνους αδρόν, μέσον και ισχνόν τις τρεις χορδές της Λύρας, τις τρεις προσωδίες οξεία, βαρεία, περισπωμένη και τους τρεις χρόνους παρεληλυθότα, ενεστώτα, μέλλοντα τα τρία πρόσωπα, τους τρεις αριθμούς, το τρίγωνο των αστέρων και άλλα τριάριθμα.

Τέσσερις Μούσες εφεύραν τις τέσσερις διαλέκτους: αττική, ιωνική, αιολική και δωρική.

Πέντε Μούσες τις πέντε αισθήσεις: όραση, γεύση, όσφρηση, αφή και ακοή.

Θεσσαλονίκη: Μαθητές αναζήτησαν τα φυτά των… θεών του Ολύμπου

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Τα φυτά των... θεών του Ολύμπου αναζήτησαν (χθες) το πρωί μαθητές δημοτικών σχολείων στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου στο πλαίσιο προγράμματος που σχεδίασε ο Τομέας Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με την υπεύθυνη του προγράμματος Μαρία Ιατρού, «οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν διάφορους μύθους για να εξηγήσουν τη δημιουργία του κόσμου, στους οποίους αναφέρονται συχνά φυτά, δέντρα, καρποί και άνθη, ορισμένα από τα οποία συνδέονται με τη γέννηση και την ανατροφή των θεών και άλλα θεωρούνται δώρα ».

Όλυμπος: Σειρά Ντοκυμαντέρ στην Αμερική

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Με την υπογραφή της σκηνοθέτιδος Αθηνά Κρικέλη

Elassona: The secret path to mt Olympus
 Oλοκληρώθηκε η παραγωγή του ντοκυμαντέρ Ελλασόνα, το μυστικό πέρασμα για τον Ολυμπο.

“Elassona: The secret path to mount Olympus”. Πρόκειται για το πρώτο τηλεοπτικό αφιέρωμα στο βουνό των Θεών, του ελληνοαμερικανικού οργανισμού Εllopia Media Group, που εδρεύει στην Νέα Υόρκη σε συνεργασία με την αμερικανική τηλεοπτική εταιρεία PBS.

Η επανάσταση της 22ας Φεβρουαρίου 1878

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


του Δημητρίου Χλεμέ

Συμπληρώθηκαν 136 χρόνια από την ηρωική επανάσταση του Ολύμπου, γνωστή  και ως ανταρσία του Ολύμπου, που είχε επίκεντρο των γεγονότων τον Κολινδρό και το Λιτόχωρο. Η επανάσταση αυτή που έγινε το 1878, κατέχει αναμφίβολα σημαντική θέση στην ιστορία  της Πιερίας  αλλά και ολόκληρης της Μακεδονίας και της Ελλάδας γενικότερα.

Με την ευκαιρία αυτής της επετείου αποτελεί υποχρέωση να σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητα του φλογερού ιεράρχη Νικολάου Λούση, πρωταγωνιστή της εξέγερσης και να αποτυπώσουμε, τα σημαντικότερα γεγονότα, όπως αυτά διαδραματίστηκαν  στον Πιερικό  χώρο.


Φιλικά blogs

Επικοινωνία

Για επικοινωνία: