Ο Όλυμπος δεσπόζει στο άκρως ελληνικό doodle της Google

Ένα doodle με άρωμα Ελλάδας, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Όλυμπος, βλέπουν σήμερα στο Google οι χρήστες της μηχανής αναζήτησης...
title

Μία περιγραφή για το Λιτόχωρο, του 1836

Βαδίζοντες προς μεσημβρίαν κατά μήκος του Όρους Ολύμπου, κατερχόμεθα εις την Κωμόπολιν Λειτόχωρον, ήτις απέχει...
title

Όλυμπος το βουνό των Θεών

Τυλιγμένος για χιλιάδες χρόνια στην αχλύ του μύθου ο Όλυμπος με την ιστορία του, τη πολύμορφη και ευμετάβλητη γοητεία της φύσης του , ...
title

Mt. Olympus, Pieria - Greece

Traditionally regarded as the heavenly abode of the Greek gods and the site of the throne of Zeus, Olympos seems to have originally existed as an idealized mountain , ...
title

Λείβηθρα

Η ακρόπολη των Λειβήθρων είναι ένα χαμηλό οχυρό ύψωμα, πού το ορίζουν τρείς χείμαρροι του Ολύμπου. Ενδείξεις για την έκταση της πόλης υπάρχουν Β και Δ της ακρόπολης.
title

Η Αγία Κόρη και τα Φριξομάντιλα

Η Αγία Κόρη, πανέμορφη περιοχή, απ' τις ομορφότερες τοποθεσίες της ορεινής Πιερίας, τέσσερα χιλιόμετρα από το χωριό Βροντού. Οργιώδης βλάστηση, χορταίνει το μάτι πράσινο,
title

Η Αγία Κόρη

Η Αγία Κόρη ήταν νεομάρτυρας, που πέθανε κοντά στη Βροντού. Δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ως Αγία από την επίσημη Εκκλησία, ωστόσο είναι αναγνωρισμένη από το λαό, όχι μόνο στην Πιερία αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα
title

Παλαιός Παντελήμονας - Προφήτης Ηλίας

Σε μικρή απόσταση από τον Παλαιό Παντελεήμονα, στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται επάνω από το παραδοσιακό χωριό, βρίσκεται ο Βυζαντινός ναΐσκος του Προφήτη Ηλία. Η θέα προς τον Θερμαϊκό κόλπο είναι εκπληκτική.
title

Περιγραφή του William Martin Leake για τον Πλαταμώνα, γραμμένη το 1806

Στις 6.25 περνάμε γύρω από την άκρη της ρίζας του βουνού, και στις 7.20, αφού έχουμε ακολουθήσει την ακτή για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σταματήσαμε σε ένα ευχάριστο
title

Ολυμπος και Πιέρια όρη - Μυθολογία, ιστορία και φύση

Κινούμαστε μεταξύ θεών και μουσών, σε έναν από τους πιο ειδυλλιακούς και πιο φορτισμένους δρόμους που μπορεί να διατρέξει ο ταξιδιώτης. O Ολυμπος, ίσως το πιο γνωστό βουνό του πλανήτη, μπαίνει στα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να αντικρίσουν τις κορφές του.
title

Βιβλίο: "Τα Τέμπη και η γειτονική περιοχή"

Προχωρώντας ανατολικώτερα φθάνουμε στο χωριό Τέμπη (τουρκ. Μπαμπά) όπου σήμερα είναι ο φοροσταθμός των διοδίων. Από εδώ αρχίζει η είσοδος της κοιλάδος των Τεμπών.
title

Πέτρα"

Σύμφωνα με την παράδοση των γύρω χωριών, στην περιοχή βρισκόταν το μικρό βασίλειο της Πέτρας, ή Καρακόλι όπως ονομάζουν την περιοχή σήμερα. Τούρκοι και Γενίτσαροι, πολιόρκησαν την Πέτρα αλλά δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν.
title

Οι Λαζαίοι

Ο Λάζος, ο γενάρχης των Λαζαίων, ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς κλεφταρματολούς του ΙΗ’ (δέκατου όδγοου) αιώνα. Για τους Λαζαίους στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδοτική Αθηνών Α.Ε. τομ. ΙΑ’) γράφονται τα εξής:
Οι Λαζαίοι

Οδοιπορικό στην Άνω Σκοτίνα. Οι τοιχογραφίες της Κόλασης

H Άνω (Παλαιά) Σκοτίνα βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του Ολύμπου, σε υψόμετρο 900 μέτρων περίπου. Η δημιουργία του οικισμού τοποθετείται χρονικά γύρω στον 16ο αιώνα.
Οδοιπορικό στην Άνω Σκοτίνα. Οι τοιχογραφίες της Κόλασης

Ναός Αγίας Τριάδος, παλιά Σκαμνιά Ελασσόνας

Βρίσκεται χτισμένος στο κέντρο του παλιού οικισμού της παλιάς Σκαμνιάς, και είναι το μοναδικό κτίσμα που διασώθηκε κατά την καταστροφή της παλαιάς Σκαμνιάς από τους Γερμανούς, στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ναός Αγίας Τριάδος, παλιά Σκαμνιά Ελασσόνας

Δίον

Στους βόρειους πρόποδες του Ολύμπου, σε περιοχή που εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο της στενής διάβασης από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία, δεσπόζει το Δίον. Άλλοτε σε απόσταση μόλις επτά σταδίων από τις ακτές του Θερμαϊκού, το Δίον υπήρξε η κατ' εξοχήν ιερή πόλη των Μακεδόνων.
Δίον

Ο Ολυμπος στα δέκα καλύτερα εθνικά πάρκα της Ευρώπης

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria



Στα δέκα καλύτερα εθνικά πάρκα της Ευρώπης κατέταξε τον Ολυμπο το έγκυρο βρετανικό περιβαλλοντικό περιοδικό Εcologist.Οι συντάκτες του ευρείας κυκλοφορίας περιοδικού επέλεξαν τον Ολυμπο από τα συνολικά 359 μεγάλα εθνικά πάρκα που υπάρχουν στην Ευρώπη.

Το θρυλικό βουνό των δώδεκα θεών έχει ανακηρυχθεί Εθνικός Δρυμός από το 1938, καθώς, πέρα από τον μύθο που το περιβάλλει, διαθέτει έναν μοναδικό φυσικό κόσμο με εκατοντάδες διαφορετικά είδη χλωρίδας και πανίδας.  Είναι η πρώτη φορά που οι προστατευόμενες φυσικές περιοχές της Γηραιάς Ηπείρου αξιολογούνται και κατατάσσονται σε λίστα με κύριο κριτήριο την ποικιλία των ειδών χλωρίδας και πανίδας, καθώς και τη γενικότερη περιβαλλοντική τους σημασία. 

Δίον

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria



Στους βόρειους πρόποδες του Ολύμπου, σε περιοχή που εξασφαλίζει τον απόλυτο έλεγχο της στενής διάβασης από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία, δεσπόζει το Δίον. Άλλοτε σε απόσταση μόλις επτά σταδίων από τις ακτές του Θερμαϊκού, το Δίον υπήρξε η κατ' εξοχήν ιερή πόλη των Μακεδόνων. 

Τραγουδώντας ο Ησίοδος γύρω στο 700 π.Χ τον έρωτα του Δία για τη Θυία, την κόρη του προπάτορα των Ελλήνων Δευκαλίωνα, αναφέρει ότι αυτή έμεινε έγκυος και γέννησε δυο παιδιά, το Μάγνητα και το Μακεδόνα, που έζησαν στην Πιερία γύρω από τον Όλυμπο. 

Ο ιερός χώρος του Δία στην περιοχή αυτή ήταν το Δίον. Έφτασε σε μεγάλη ακμή κατα τους ελληνιστικούς χρόνους αλλά και στα ρωμαϊκά χρόνια, καθώς ήταν μια από τις πρωιμότερες αποικίες των Ρωμαίων στο μακεδονικό χώρο. Ωστόσο το Δίον, με περίμετρο τειχών 2550 μ. ούτε στα χρόνια του Θουκυδίδη ούτε, όμως, και πολύ αργότερα - στα ρωμαϊκά χρόνια - ξεπέρασε το επίπεδο ενός πολίσματος.

Για πρώτη φορά μαρτυρείται η ύπαρξη της πόλης του Δίου στο Θουκυδίδη, όταν εξιστορεί την πορεία του Σπαρτιάτη στρατηγού Βρασίδα από τη Θεσσαλία στη Μακεδονία το καλοκαίρι του 424 π.Χ. Αναλαμβάνοντας ο Αρχέλαος την εξουσία στη Μακεδονία (τέλος 5ου αι. π.Χ.) πρόσφερε σε λαμπρές τελετές θυσίες στον Ολύμπιο Δία. 

Oργάνωσε ακόμη στο Δίο προς τιμή του Ολυμπίου Διός και των Μουσών αθλητικούς και θεατρικούς αγώνες - τα "Ολύμπια τα εν Δίω" - σε ισχύ ακόμη και γύρω στο 100 π.Χ., διάρκειας εννιά ημερών, σύμφωνα με το Διόδωρο και άλλους συγγραφείς. Είναι πιθανόν να παίχτηκαν εκεί οι τραγωδίες του Ευριπίδη "Αρχέλαος" και "Βάκχες", τις οποίες συνέθεσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του στη μακεδονική αυλή. 

Ένας ακόμη αρχαίος συγγραφέας, ο Δίων ο Χρυσόστομος, αναφέρει ότι οι Φίλιππος και Αλέξανδρος πανηγύριζαν τις νίκες τους στο Δίον με μεγαλοπρεπείς θυσίες στο Δία και στις Μούσες. 

Στο Δίον γιόρτασε ο Φίλιππος Β' την άλωση και καταστροφή της Ολύνθου, πρωτεύουσας της Χαλκιδικής Συμμαχίας, και στο ίδιο μέρος ο Μέγας Αλέξανδρος επικαλέστηκε τη βοήθεια του ύψιστου των θεών, πραγματοποιώντας την πανηγυρική ετοιμασία της εκστρατείας του στην Ασία. Στο Δίον τοποθετήθηκε το περίφημο σύμπλεγμα του Λυσίππου, που έγινε με εντολή του Αλέξανδρου μετά τη μάχη του Γρανικού. Πρόκειται για τους χάλκινους ανδριάντες των 25 εταίρων που έπεσαν στη μάχη.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φιλίππου Ε΄ οι Αιτωλείς εισέβαλαν στην ιερή πόλη των Μακεδόνων, γεγονός που περιγράφει ο Πολύβιος. Ο στρατηγός Σκόπας κατέστρεψε τα τείχη της πόλης, το γυμνάσιο και πολλές οικίες και έβαλε φωτιά στο τέμενος του Ολυμπίου Διός. Η πόλη κατάφερε να ανασυγκροτηθεί, αλλά λίγο αργότερα, το 169 π.Χ., καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους και τον ύπατο Μ. Φίλιππο. Την πόλη θαύμασε και λεηλάτησε ο Κ. Κεκίλιος Μέτελλος μετά τη συντριβή της εξέγερσης του Ανδρίσκου (150 - 148 π.Χ.). 

Ίσως η πρώτη εγκατάσταση αποίκων (coloni) να συντελέστηκε το 43 π.Χ. και να οφείλεται σε ενέργειες του Βρούτου, είναι όμως βέβαιο ότι η μαζική μεταφορά Ρωμαίων στην πόλη και η ίδρυση της colonia είναι έργο του Αυγούστου, αμέσως μετά τη νίκη του στη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.). Παρά το γεγονός ότι τα λατινικά ήταν η επίσημη γλώσσα στο Δίον, οι ελληνικές επιγραφές υπερτερούν σε αριθμό και μαρτυρούν τόσο την υπεροχή του ντόπιου στοιχείου, όσο και τον ταχύ εξελληνισμό των Ρωμαίων κατοίκων της πόλης. 

Κατά τα παλαιοχριστιανικά χρόνια, η πόλη συρρικνώνεται και την κεντρική της περιοχή καταλαμβάνει παλαιοχριστιανική βασιλική του τέλους του 4ου αι. μ.Χ. Τη μετάβαση στη νέα θρησκεία μαρτυρούν οι δύο βασιλικές που κτίστηκαν πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης και μία τρίτη έξω από τα τείχη της. 

Τον 4ο αι. μ.Χ., ο Επίσκοπος του Δίου συμμετέχει στη Σύνοδο της Σερδικής και τον 5ο αι. μ.Χ. στη Σύνοδο της Εφέσου. Θύμα της εισβολής των Οστρογότθων, το Δίον δε θα επουλώσει ποτέ τις πληγές του. Οι πλημμύρες του ποταμού Βαφύρα, οι σεισμοί και ο χρόνος θα καλύψουν με λήθη την πόλη που εγκαταλείφτηκε κατά τον 5ο αι. μ.Χ. Οι κάτοικοι της μετοίκησαν σε ασφαλέστερες περιοχές στους πρόποδες του Ολύμπου.


Η ανασκαφική έρευνα στο Δίον ξεκίνησε το 1928 από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γ. Σωτηριάδη, για να σταματήσει το 1931, αφού είχε επιτύχει να κατασκευαστεί το πρώτο κτίσμα για τη στέγαση των κινητών ευρημάτων. Έπειτα από διακοπή 30 χρόνων, η έρευνα στο χώρο άρχισε εκ νέου από τον καθηγητή Γ. Μπακαλάκη, με πρωταρχικό ανασκαφικό στόχο την αποκάλυψη του οχυρωματικού περιβόλου. 

Η τρίτη ανασκαφική περίοδος εγκαινιάζεται το 1973 από τον Δ. Παντερμαλή και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Οι ανασκαφές συνεχίζονται έως σήμερα, εντός και εκτός της πόλης του Δίου. Βέβαιο είναι ότι η έρευνα θα πρέπει να συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα, προκειμένου να αποκαλυφτεί το σύνολο της αρχαίας πόλης και τα ιερά. Αν και ο αρχαιολογικός χώρος του Δίου είναι αρκετά εκτεταμένος, η οργάνωσή του είναι σχεδόν υποδειγματική, καθώς προσφέρει στον επισκέπτη σαφείς διαδρομές για να περιηγηθεί ανάμεσα στα μνημεία.

Δημογεροντίες (δημοτικό συμβούλιο) και σφραγίδες από χωριά τoυ Νομού Πιερίας μέσα από το οθωμανικό κτηματολόγιο του 1873

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria




ΑΙΓΙΝΙΟ/ΛΙΜΠΑΝΟΒΟ



ΣΚΟΤΙΝΑ



ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ ΠΙΕΡΙΑΣ

ΛΕΠΤΟΚΑΡΥΑ


ΚΟΛΙΝΔΡΟΣ


ΜΟΣΧΟΠΟΤΑΜΟΣ/ΔΡYΑΝΙΣΤΑ

Οι Λαζαίοι

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Ο Πιέριος οπλαρχηγός Λάζος, μετά των οπαδών του.

Ο Λάζος, ο γενάρχης των Λαζαίων, ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς κλεφταρματολούς του ΙΗ’ (δέκατου όδγοου) αιώνα. Για τους Λαζαίους στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδοτική Αθηνών Α.Ε. τομ. ΙΑ’) γράφονται τα εξής: «Από τους επιφανέστερους κλεφταρματολούς της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας ήταν οι Λαζαίοι, με γενάρχη τον Λάζο και έδρα τη Μηλιά, κοντά στην Κατερίνη. Περισσότερο γνωστοί ήταν οι γιοι του, γεννημένοι μετά το 1770, οι ονομαζόμενοι Λαζαίοι ή Λαζόπουλα, Γιάννης, Λιόλιος, Δήμος και Κώστας, οι οποίοι ήταν πολύ συμπαθείς στους αρματολούς γιατί διακρίνονταν για το ήθος, τη φρόνηση και την ανδρεία τους… ώστε να προκαλούν τον φόβο στον Αλή πασά των Ιωαννίνων… Γι’ αυτό περίμενε με υπομονή την κατάλληλη ευκαιρία για να τους εξοντώσει….»

Γενάρχης της οικογένειας θεωρείται ο Έξαρχος Τόλιος Λάζος (περίπου 1705-1800), με καταγωγή από την Ελασσόνα , ο οποίος ανέλαβε επικεφαλής των καπεταναίων στο αρματολίκι της Πιερίας, με έδρα τη Μηλιά Πιερίας. Ο Τόλιος Λάζος έλαβε μέρος στην επιτυχημένη επιχείρηση στην Κάλλιανη μαζί με άλλους κλέφτες. Αποτέλεσμα της επιχείρησης ήταν η λεηλασία του τσιφλικιού και η αρπαγή 94 φορτωμάτων ζώων με πλούσια λεία. Στα Ορλωφικά, συγκρούστηκε με τους Τούρκους και αναγκάστηκε να καταφύγει στο Αιτωλικό. Έπειτα από τρίμηνη πολιορκία, κατάφερε να αντισταθεί και να επιστρέψει στα λημέρια του στον Όλυμπο. Απέκτησε 4 γιους:

Η υπογραφή και η σφραγίδα (σφραγιδα-δαχτυλίδι) του Τόλιο Λάζου από έγγραφο που υπογράφτηκε στην Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο, από τους Ολύμπιους καπεταναίους.

* Γιάννης Λάζος: Σφάχτηκε στον Τύρναβο (1813) από το Βελή Πασά, μαζί με 36 άλλα μέλη της οικογένειας των Λαζαίων. Ο γιος του, Τόλιος, γλίτωσε την ομαδική σφαγή επειδή ήταν 12 ετών και αργότερα έγινε χιλίαρχος στο Θεσσαλομακεδονικό Σώμα. Πέθανε νέος στις 15 Φεβρουαρίου 1836. Ο γιος του, Γιάννης, σκοτώθηκε το 1835 σε συμπλοκή με Γκέγκηδες έξω από το Λιβάδι.
* Λιόλιος Λάζος: Απαγχονίστηκε το 1815 στην Πόλη, μαζί με τους 2 γιους του
* Δήμος Λάζος: Σκοτώθηκε στη Μηλιά από το Βελή Πασά. Κατά μία άλλη εκδοχή, σουβλίστηκε στη Μαλαθριά, σημερινό Δίον Πιερίας.
* Κώστας Λάζος: Στάλθηκε από το Βελή Πασά στα Γιάννενα, όπου ανασκολοπίστηκε από τον Αλή Πασά.

Στη συνέχεια, τα μέλη της οικογένειας ταυτίστηκαν με τον αγώνα τους κατά του Αλή Πασά. Έτσι, οι Λαζαίοι έγιναν και κουρσάροι, με κέντρο δράσης τις Σποράδες, όπου μεταφέρθηκαν με τις οικογένειές τους. Στα 1795 καταφέρνουν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τον Παγασητικό και επιστρέφουν στα βουνά όταν ο οργισμένος Αλή πασάς στέλνει τους γιους του, Βελή και Μουχτάρ, με σκοπό να συντρίψουν τους Λαζαίους. Έπειτα, έγινε προσωρινή εκεχειρία με τον Αλή, ως το 1804, οπότε επιδεινώνονται ξανά οι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Οι Λαζαίοι έγιναν ξανά κουρσάροι και ενώθηκαν με το ρωσικό στόλο, νικώντας την τουρκική αρμάδα
στην Τένεδο, το 1807. Την ίδια χρονιά σκοτώθηκε ο Νικοτσάρας, στενός συνεργάτης των Λαζαίων και μέχρι το 1812 η δράση τους συνεχίστηκε στα βουνά.

Η ηρωική οικογένεια βρήκε το θάνατο σε ενέδρα του Αλή Πασά, ο οποίος έπεισε να μεταβούν στα Ιωάννινα για διαπραγματεύσεις οι Λιόλιος και Κώστας Λάζος μαζί με τον 12χρονο Τόλιο Λάζο, γιο του Γιάννη Λάζου, που ήταν ο πρωτότοκος γιος του γενάρχη της οικογένειας, Λάζου. Το 1813 ο Αλής έστειλε το γιο του Βελή στη
Μηλιά της Πιερίας, όπου σκοτώθηκε ο Δήμος Λάζος, πολεμώντας κατά του κατακτητή.

Διασώθηκαν ο Λιόλιος και ο 12χρονος Τόλιος, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στον Τύρναβο και έπειτα στη Λάρισα. Η καταστροφή της ιστορικής οικογένειας συντελέστηκε στο "μακελείο" της Λάρισας, όπου σφαγιάστηκαν . 
Ο Κώστας Λάζος κατακρεουργήθηκε στα Ιωάννινα και η γυναίκα του Λιόλιου ήταν αιχμάλωτη του Αλή. Ο Λιόλιος έγινε ξανά πειρατής και πολιορκήθηκε στην Πάρο από τον Ομέρ Πασά της Καρύστου. Πιάστηκε και οδηγήθηκε στο Σουλτάνο, όπου απαγχονίστηκε. Η οικογένεια του Λιόλιου μαζί με 50 ακόμα συγγενείς του αιχμαλωτίστηκε και όλοι μαζί κάηκαν στα αμπάρια της τούρκικης ναυαρχίδας, η οποία ανατινάχθηκε από τον Κανάρη, το 1822. Ο Μητροπολίτης Χίου κατόρθωσε να εξαγοράσει μόνο τους 2 ανήλικους γιους του Λιόλιου, τον Τόλιο Λάζο και το Δήμο Λάζο.

Τόλιος και Δήμος Λάζος

Στα χρόνια τους έδρα του αρματολικιού έγινε το Λιβάδι Ελασσόνας. Ο Τόλιος (1803-1878) ξαναδημιούργησε με τον αδερφό του το αρματολίκι του Ολύμπου, το 1826 και κατέφυγαν το 1841 στη Νέα Πέλλα Αταλάντης. Ο Δήμος (1804-1865) έλαβε μέρος , όπως και ο αδερφός του, στην Επανάσταση της Θεσσαλίας. Γιοι του Δήμου ήταν ο Γιάννης Λάζος , γιατρός (1839-1921) και ο στρατιωτικός Αλέξανδρος Λάζος (1844-1925). Οι δύο αυτοί Λαζαίοι πολέμησαν στην Επανάσταση του Ολύμπου (1878).

Τα ερείπια του πύργου των Λαζαίων στην Άνω Μηλιά

Στα 1700 ο Ζήδρος ανέλαβε πρώτος αρχηγός στο αρματολίκι του Ολύμπου και της Δυτικής Μακεδονίας. Αυτό είχε έδρα το Λιβάδι Ολύμπου και βρισκόταν στη γραμμή Ολύμπου, Πιερίων και Τιτάρου. Ο Ζήδρος αναγνωρίστηκε ως αρματολός με σουλτανικό φιρμάνι. Διένειμε μικρότερες περιοχές από το αρματολίκι του σε άλλους κλέφτες της περιοχής και σε πρωτοπαλίκαρα, όπως ο Λάζος, ο Τσάρας , ο Βλαχοθόδωρος και άλλοι.

Ειδικότερα, η Πιερία δόθηκε στο Λάζο και ο Πλαταμώνας στο Σύρο, με τα Χάσια να πηγαίνουν στο Βλαχάβα και τα Γρεβενά στον Τόσκα. Μετά το Ζήδρο, το αρματολίκι διοικήθηκε από τον Τσάρα, το Βλαχοθόδωρο, τους Λαζαίους , τον Γκέγκα και πολλούς άλλους. Μετά το 1740, οι αρματολοί, που μεταπήδησαν στις τάξεις των κλεφτών έκαναν συντονισμένη επίθεση στην Κάλλιανη, τότε τσιφλίκι, στα Σέρβια. Ο καπετάν Ζήδρος από το Λιβάδι ήταν εκ των ανθρώπων που ηγήθηκαν της επιχείρησης αυτής. Αυτή η ομαδική δράση των κλεφτών απέφερε 94 φορτώματα ζώων με πλούσια λεία, σε χρήματα .

Ανάμεσα στους ιδρυτές της Μηλιάς ήταν και η οικογένεια των Λαζαίων. Οι Λαζαίοι έκτισαν το 17ο αι. οχυρό πύργο, λιθόκτιστο σε περίοπτη θέση, που θυμίζει τον τύπο των βυζαντινών σπιτιών του Μυστρά, με θολωτό ισόγειο, όπου φύλαγαν τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα. Η αρχιτεκτονική του πρέπει να παρουσίαζε ομοιότητες με τους πύργους της του Αγίου Όρους (Καρακάλου – Σταυρονικήτα) και τα πυργόσπιτα της Μάνης και της Τσαρίτσανης, που ήταν ψηλοί και διαμόρφωναν κατάχυστρα και πολεμίστρες στην ανωδομή. Ο πύργος είχε κατά την παράδοση υπόγεια έξοδο διαφυγής προς τον λίγα μέτρα χαμηλότερο ευρισκόμενο νερόμυλο, ο οποίος παρουσιάζει όμοια τοιχοποιία με αυτόν. Την ίδια περίοδο φαίνεται να υφίσταται ο οικισμός των Καρυών, όπου ιδρύθηκε μοναστήρι στη θέση Άγιος Αντώνιος, όπως συμπεραίνεται από την κεραμική που εντοπίσθηκε επάνω στα ερείπια του.

Η καταστροφή της Μηλιάς και η ανατίναξη του Πύργου των Λαζαίων συνέβησαν στις 3-4 Απριλίου του 1822. Σήμερα στην Ανω Μηλιά σώζονται τα ερείπια του Πύργου, λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο του ΕΟΣ Κατερίνης. Το όνομα των Λαζαίων φέρει ο Πολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος Κάτω Μηλιάς.

Ο ΛΑΖΟΣ (Θεσσαλία 1760)
1.Τρεις περδικούλες κάθουνταν εις την Μηλιάν επάνω.
2.Είχαν τα νύχια κόκκινα και τα φτερά γραμμένα,
3.μοιρολογούσαν κι έλεγαν, μοιρολογούν και λέγουν:
4.Θεέ μου, τι να γίνηκεν ο έξαρχος ο Λάζος
5.πού ‘ταν στον κόσμο ξακουστός, στον κόσμο ξακουσμένος.
6.Λάζε μου, τι δε φαίνεσαι τούτο το καλοκαίρι
7.να περπατείς αρματολός στο μαύρο καβαλάρης,
8.να λάμπουν τα τσαπράζια σου τα φλωροκαπνισμένα,
9.δώδεκ’ αράδες τα κομπιά στα ρούχινα γελέκια,
10.να’ χεις και στο σπαθάκι σου χούφτα μαλαγματένια,
11.να κρούει ο ήλιος την αυγήν, να κρούει το μεσημέρι;
(Α. Πάσσοου, Ρωμαίικα Τραγούδια, Αθήνα 1860, LIX)



Η περιγραφή του Κασομούλη για την καταστροφή της οικογένειας των Λαζαίων, στο βιβλίο του, Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων, Τόμος 1ος , σελ. 78-79.


Κατά το 1813, τον Απρίλιον μήνα, συγχρόνως και εν μια μέρα διαταχθέντες να κινηθούν οι δερβέναγκες πανταχόθεν, και ο Βελήπασας προσωπικώς, αφού ούτως ο Βεζύρης, με μιαν μοίραν διευθυνόμενος εις την Μηλιάν χωρίον, κατοικίαν των,(των Λαζαίων), επιπεσών έξαφνα δια νυκτός είς τον ύπνον συνέλαβεν όλους άνδρας και γυναίκας, εθανάτωσεν τον Δήμον Λάζου με μερικούς άλλους οίτινες αντιστάθησαν με τα όπλα. Κορεσθείς από το αίμα, αιχμαλώτισεν όλας τας οικογενείας του χωρίου, συγγενείς και φίλους, και έφερεν αυτάς εις το μακελλείον το οποίον έστησεν εις Λάρισσαν δι`αυτούς.

Ο Λιόλιος Λάζου, οι Τζαχιλαίοι, οι Συραίοι διαφύγοντες τον κίνδυνον, άλλοι προς την Θεσσαλονίκην τρέχοντες, άλλοι κρυπτόμενοι, άλλοι συγκεντρωθέντες - ο Λιόλιος με τους υιούς του διαβάς πάλιν εις την θάλασσαν και με 150 άνδρας από διάφορους Καπιταναίους, ενδύκνειεν πάλιν ότι ο σκοπός του Αλήπασια δεν ετελείωσεν καθ` ολοκληρίαν. (Εννοεί την καταστροφή των ληστοπειρατών που έγινε αρχές του 1813).

Ωργισμένοι όλοι, πατήρ και τέκνα, (εννοεί τον Αλήπασσα και τους γιούς του Μουχτάρ και Βελή) κατά της οικογένειας ταύτης (των Λαζαίων δλδ), αφού έκοψεν ο Βελήπασιας όλους τους άνδρας, γέροντας και μικρά παιδιά εις Λάρισσαν, ήφεραν εις το μακελλείον να σφάξουν και ένα ανήλικον έως 12 ή 13 χρονών, αθώον τέκνον, Τόλιον υιόν του Γιάννη Λάζου. Συμπαθεία κινούμενοι όλοι, Τούρκοι και Ρωμαίοι από τους περί τον Βελήπασια, ζητήσαντες να τοις χαρίση τούτον και καμφείς εις την αίτησίν των τον απέλυσεν.

Ιδών ο Βλαχοθόδωρος ,ο μακελλάρης των, ότι άφησεν ένα, προτείνων έμπροσθεν όλων ότι «Δεν ήτον καλόν – ούτε σποράν, εφέντη Βεζύρη μου, να αφήσεις από μία τοιαύτην οικογένειαν», ο Βεληπάσιας, καίτοι αιμοβόρος, συγχυσθείς δια την πρότασίν του ταύτην και ότι δεν εκορέσθει εισέτι από τόσον αθώον αίμα το οποίον εχύθη, αποκρίθη με οργήν προς αυτόν: - «Κερατά Βλαχοθόδωρε, αυτό το παιδί θα το αφήσω να σκοτώσει εσένα, όπου έγινες αιτία του θανάτου των πατέρων του και συγγενών, και άϊντε απ`εδώ να μη σε γλέπω».

Πέτρα

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria



Σύμφωνα με την παράδοση των γύρω χωριών, στην περιοχή βρισκόταν το μικρό βασίλειο της Πέτρας, ή Καρακόλι όπως ονομάζουν την περιοχή σήμερα. Τούρκοι και Γενίτσαροι, πολιόρκησαν την Πέτρα αλλά δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν.

Έπειτα από προδοσία σύμφωνα με μία εκδοχή ή μπαίνοντας από έναν μεγάλο υδραγωγό που τροφοδοτούσε με νερό το κάστρο από τον ποταμό Ίταμο, οι Τούρκοι υπέταξαν το Κάστρο και σκότωσαν τους στρατιώτες - φρουρούς του. Τότε η βασίλισσα του κάστρου, Ρόϊδω, αυτοκτόνησε πέφτοντας μαζί με το παιδί της από το βράχο, στην χαράδρα του Ίταμου.

Ο Καποδιστριακός Δήμος Πέτρας, (Καλλικρατικός Δήμος Κατερίνης τώρα) πήρε το όνομα του από την ομώνυμη παλιά πόλη (Φρούριο) που ήταν κτισμένη στην ΝΑ πλευρά ενός μεγάλου βράχου στα Στενά Πέτρας κάτωθεν της θέσεως "Καρακόλι" και κοντά στο ρέμα Ίταμος ή Αγιονέρι, όπου δέσποζε στον δρόμο (στενά Πέτρας) που κατασκεύασε ο Ξέρξης προκειμένου να διέλθουν τα περσικά στρατεύματα από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία. 


Η αρχαιολόγος κ. Έφη Πουλάκη Παντερμαλή, στην ιστοσελίδα της ΚΖ' Εφορείας Κλασσικών και Προϊστορικών αρχαιοτήτων, γράφει: 

Η Μακεδονική Πέτρα, ταυτισμένη στην είσοδο των ομώνυμων στενών που οδηγούν διά του οροπεδίου Αγίου Δημητρίου στην Περραιβία, έχει ομηρικό όνομα που περιγράφει την μορφή της. Είναι κυρίως γνωστή από την χριστιανική της φάση [επισκοπή γνωστή από τον 10ο αιώνα, 7η στις επισκοπές Θεσσαλονίκης]  αναφέρεται ωστόσο από την αρχαιότητα, στα γεγονότα που αφορούν την πορεία του Αιμίλιου Παύλου.

Τον 12ο αιώνα αναφέρεται και ως επισκοπή "Σαγουδανείας" ή "Λαγουδανείας". Καταλείφθηκε από του Σέρβους και επανακαταλείφθηκε από τον Καντακουζηνό μετά την είσοδό του στη Βέροια [1342]. Την μεταβυζαντινή εποχή προβιβάστηκε στην 4η θέση των υποκείμενων επισκοπών στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Το 1342 καταλήφθηκε από τους Σέρβους και ξανακερδήθηκε από τον Καντακουζηνό μετά την είσοδό του στη Βέροια.   Εγκαταλείφθηκε βίαια και λεηλατήθηκε τα νεότερα μεταβυζαντινά χρόνια από τους Τούρκους [1805-1813]. 

Οι καταδιωγμένοι Πετριώτες σκόρπησαν στα γύρω χωριά, διασώζοντας τη μνήμη του χωριού τους και το όνομά του. Σώζονται τμήματα περιβόλου, οικιών της μεταβυζαντινής πόλης, υδραγωγείου και ναού, πιθανότατα παλαιολόγειου.  Χαμένα μέσα στη βλάστηση ανακαλύπτει κανείς σήμερα τα μεταβυζαντινά της ερείπια, διάτρητα δυστυχώς από τους ακούραστους κυνηγούς των θησαυρών του Ολύμπου.  Κυρίαρχη είναι η γοητεία του οικισμού που ακόμη ερειπώνεται, ενώ η διαδικασία επανένταξης στη φύση έχει σχεδόν ολοκληρώσει το έργο της.

Οι “3 Ελιές” είναι χαμηλό ύψωμα αμέσως δίπλα στον οικισμό της αρχαίας Πέτρας, σε υψόμετρο περίπου 500 μ.  Τα δύο υψώματα χωρίζονται από μία βαθειά κοίτη χειμάρρου, και επικοινωνούν μεταξύ τους με παλιό, ίσως αρχαίο μονοπάτι. Καλύπτεται με πυκνό δάσος δέντρων του Ολύμπου και ανάμεσά τους τρεις ρίζες άγριες ελιές που έδωσαν το όνομά τους στη θέση.  Με το νεκροταφείο που εντοπίστηκε στις “3 Ελιές” οι γνώσεις για την περιοχή προχωρούν ως το τέλος της 2ης χιλιετίας.  

Πρόκειται για το πρώτο μεταβατικό νεκροταφείο του Ολύμπου  από την ύστερη εποχή του χαλκού στην πρώιμη εποχή του σιδήρου, και μάλιστα δίπλα σε μία επώνυμη μακεδονική πόλη, την Πέτρα. Το νεκροταφείο είναι επίπεδο, αλλά δεν αποκλείεται η πιθανότητα να έχουν καταστραφεί τύμβοι με εκχερσώσεις και ισοπεδώσεις, αφού είναι από τις ελάχιστες οριζόντιες εκτάσεις που προσφέρονται για καλλιέργεια κοντά στην Πέτρα.





Λόκοβη ή Πέτρα Ολύμπου: Ο Άγιος Δημήτριος και ο Ταξιάρχης Χαλκιδικής

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria



Άγιος Δημήτριος Πιερίας, οι κάτοικοι του όπως και οι κάτοικοι του χωριού Ταξιάρχης Χαλκιδικής, κατάγονται από το χωριό Πέτρα (Λόκοβη), που βρίσκεται 18km μακριά από το χωριό Άγιος Δημήτριος.

Η μετονομασία του χωριού, από Λόκοβη σε Πέτρα, έγινε το 1973. Είναι άγνωστο ιστορικά πότε έγινε αυτή η μετακίνηση του μισού πληθυσμού του χωριού αυτού προς την Χαλκιδική.

Νικοτσάρας

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


Τρία πουλάκια κάθουνται στον Άθωνα στην ράχη,
το 'να κυττάει τον Όλυμπο, τ'άλλο προς την Κασσάνδρα,
Το τρίτο το καλλίτερο μοιρολογάει και λέγει:
- Ο Νίκος τι να γείνηκε τούτο το καλοκαίρι;
που ήταν και μες στην θάλασσα πύργος θεμελιωμένος;
Μας είπαν πέρα πέρασε, πάγει κατά το Πράβι,
κι ανοίγει μπαϊράκια δώδεκα μεσ' τη Βλαχιά να πάγη.
Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, δέκα χιλιάδες Τούρκοι,
και κάνει έναν πόλεμο ολημερής στον κάμπο,
σκοτώνει τους Αγαρηνούς πεζούρα και καββάλλα,
και το βράδυ γιουρούστησαν με τα σπαθιά στα χέρια.
βρίσκουν ταις πόρταις σφαλισταίς και άλυσον στο γεφύρι.
Πέντε μερούλαις πολεμούν και πέντε μερονύχτια.
Τότε ο Νίκος φώναξε, τα παλληκάρια κράζει
"Λεβέντες μου ανίκητοι, περήφανα σαϊνια,
καβούλι μη το κάμετε οι Τούρκοι να μας πάρουν
ή όλους να τους σφάξωμε, ή όλοι ας σκοτωθούμε".
Την άλυσον εκόψανε, ταις πόρταις ετσακίσαν,
με τα σπαθιά τους έσχισαν τους Τούρκους κι επεράσαν.
Στον Άθωνα γυρίσανε πενήντα δυο νομάτοι.

Του Νικοτσάρα

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria



Α'

Τρία πουλάκια κάθονταν τα τρία αράδ' αράδα.
Το 'να τηράει τον Όλυμπο, τ' άλλο την Αλασσόνα,
το τρίτο το καλύτερο τη θάλασσ' αγναντεύει.
"Πάψε, γιαλέ μου, το θυμό, πάψε τα κύματα σου,
να βγουν τα κλεφτοκάραβα, πόχουν τους κλέφταις μέσα,
να βγή κι' ο Νίκος μια βολά ψηλά 'ς τ’ Αργυροπούλι."
Όσαις μαννούλαις τ' άκουσαν, όλαις κινούν και πάνε. 
"Νίκο μ', το πού είν' οι άντρες μας, το πού ναι τα παιδιά μας;
-Οι άντρες σας δεν είν' εδώ, νουδέ και τα παιδιά σας,
πάησαν πέρα 'ς το Χάντακα 'ς το έρημο το Πράβι,
πάν να τροχίσουν τα σπαθιά, να πλύνουν τα τουφέκια."

Βιβλίο: "Τα Τέμπη και η γειτονική περιοχή"

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria


Προχωρώντας ανατολικώτερα φθάνουμε στο χωριό Τέμπη (τουρκ. Μπαμπά) όπου σήμερα είναι ο φοροσταθμός των διοδίων. Από εδώ αρχίζει η είσοδος της κοιλάδος των Τεμπών. Η τοποθεσία αυτή είναι η δυτική πύλη της κοιλάδας και είχε μεγάλη στρατιωτική σημασία παλαιότερα.

Ο χώρος αυτός κατοικήθηκε στους αρχαίους χρόνους, τους Βυζαντινούς και νεώτερους χρόνους. Στους Μεσαιωνικούς χρόνους συναντάται με την ονομασία Λυκοστόμιον με έδρα επισκόπου υπαγομένου στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης. 

Η επισκοπή Λυκοστομίου ή των Τεμπών είναι πολύ παλαιά. Η ύπαρξή της συναντάται κατά τον 5ο αιώνα υπαγομένη στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Το Λυκοστόμιο ή Λυκόστομο είναι μάλλον γεωγραφικός όρος που καλύπτει όλη την κοιλάδα των Τεμπών.

Άλλοι ταυτίζουν το Λυκοστόμιον με το Κάστρο της Ωριάς ή με το χωριό Τέμπη. Ο Αθηνών Μελέτιος στη γεωγραφία του (1728) γράφει ότι "περί αυτά τα μέρη είναι τόπος όστις λέγεται πεδίον λύκου, και κοινώς Λυκοστόμιον", και επισημαίνει ότι "ήτο και πόλις Τέμπη καλουμένη". 

Στα τοπωνύμια "πεδίον λύκου" και "λυκοστόμιον" [=λύκου στόμα] καθώς και  εκείνο του "Πυθίου" που είναι στην ανατολική έξοδο των Τεμπών θα πρέπει να οφείλονται τα συναντώμενα αντίστοιχα επίθετα του Απόλλωνος, ήτοι: Λύκειος Απόλλων και Πύθιος Απόλλων, αφού ο Απόλλων ελατρεύετο κατ' εξοχήν στην κοιλάδα των Τεμπών. 

Ο Μελέτιος λέγει ότι εδώ υπάρχει και πανδοχείον. Το πανδοχείον αυτό ή χάνι της Κοκώνας όπως είναι έπειτα γνωστό το επεσκέφθη λίγο αργότερα, στα 1779, Ο Σουηδός περιηγητής Βγέρνστωλ που το βρήκε αρκετά μεγάλο με πέτρινους τοίχους που έμοιαζε σαν φρούριο.

Το χάνι αυτό κατά τον Βγέρνστωλ ήταν χτισμένο από κάποιον Κωνσταντινοπολίτη αρχιτέκτονα, χωρίς δωμάτια, με μαρμάρινους υψηλούς καναπέδες όπου έμεναν οι διερχόμενοι δίπλα στα άλογα τους. Τη στέγη τη στήριζαν δέκα ξύλινοι στύλοι.

Οί Τούρκοι εγκαταστάθηκαν έδώ στά Τέμπη από τους πρώτους χρόνους της κατακτήσεως της Θεσσαλίας. Κάποιος τούρκος πού λέγονταν Χασάν Μπαμπά ανήγειρε έδώ έναν τεκέ,
ερείπιον του όποιου σώζεται και σήμερα. 

Ό Μωαμεθανικός τεκές αντιστοιχεί με τό χριστιανικό Μοναστήρι. Τό «Μπαμπάς» πού θα πή «πατέρας» είναι βαθμός της ανωτέρας τάξεως του Μουσουλμανικού μοναστικού τάγματος των Μπεκτασσήδων. Οι Μπαμπάδες (= πατέρες) συνεδρίαζαν μέ πρόεδρο τόν Ντεντέ Μπαμπά καί έξέλεγαν τόν Χαλίφην (= Άρχιεπίσκοπον).

Οί «μπαμπάδες» ήταν οί πνευματικοί προϊστάμενοι καί οί ανατικώτεροι θρησκευτικοί μουσουλμάνοι. ΄Εφεραν αυτόν τόν τίτλον κατά τό παράδειγμα ή κατ' άντιγραφήν τής Χριστιανικής εκκλησίας όπου οί θρησκευτικοί αρχηγοί στή βυζαντινή εποχή ονομάζονταν πατέρες τής εκκλησίας. 
Ό ισχυρός βραχίων των «μπαμπάδων» (Μπεκτασσήδων) ήταν τό Γενητσαρικόν ωμα του οποίου ήταν οί πνευματικοί ήγέται. Τήν ονομασία Γενήτσαροι» [= νέοι στρατιώτες] τήν έδωσε ό ιδρυτής του μοναχικού τάγματος Χατζή Μπεκτάς, ό όποιος «ηύλόγισε» τό πρώτο παιδομάζωμα τών Χριστιανοπαίδων τό 1366, έκ χιλίων παιδιών, έξισλαμισθέντων βιαίως.

Γι' αυτό έκτοτε τό γενητσαρικό σώμα έτρεφε απόλυτο σε­βασμό καί θρησκευτική ευλάβεια προς τους «μπαμπάδες». Οί μπαμπάδες (πατέρες) καί οί Δερβίσσηδες (= Τουρκοκαλόγηροι) με τόν ερχομό τους κατέλαβαν όλες τίς βυζαντινές εκκλησίες καί τίς μετέτρεψαν σέ Όθωμανικούς τεκέδες. 

Αυτό συνέβη καί ; τόν τεκέ στή δυτική είσοδο τών Τεμπών. Τήν υπάρχουσα εκεί, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, βυζαντινή εκκλησία τή μετέτρεψαν σέ τουρκικό τεκέ, ένώ στή θέση του επισκόπου Λυκοομίου εγκαταστάθηκε ό Χασάν Μπαμπάς. "Οταν αυτό τό κτήνος ψόφησε οί ομογάλακτοι του δερβίσσαι άνήρτισαν στον οικογενειακό του τάφο, σ' αυτό τό κτίσμα πού σώζεται έρείπιον σήμερα, τά έξης κειμήλια:

δύο πράσινες σημαίες στίς οποίες μέ κεντημένα γράμματα έλεγε «θάνατος στους άπίστους» δηλ. στους "Ελληνες.

Ενα αραβικό σπαθί γιά τό όποιο έκαυχατο ότι μ' αυτό έσφαξε πολλούς χριστιανούς.

Ενα τοπούζι δηλ. ρόπαλο πού τό άκρο του ήταν σφαιροειδές σκληρό, γιά τό όποιο έκαυχατο ότι με αυτό έσπασε σε μιά μέρα εκατό κεφάλια Ελλήνων. Τά πτώματα τά έριχνε στον Πηνειό.

Αυτόν λοιπόν τόν Μπαμπά = τέρας τόν λάτρευαν οί Οθωμα­νοί Τούρκοι σάν άγιο. Πίστευαν ότι αυτός θαυματούργησε καί «άνοιξε» τήν κοιλάδα των Τεμπών. Ακόμα εόρταζαν κάθε χρόνο τόν «θαυματουργό» Μπαμπά-άγιο καί παρέθεταν γεύμα στους προσερχόμενους, πάνω σέ πέτρινα τραπέζια. 
Τό έθιμο αυτό είναι ασφαλώς αντιγραφή της έκ παραδόσεως πληροφορίας πού είχαν οί Τούρκοι ότι έκεί εορτάζονταν κάποιος θεός -άγιος πού διάνοιξε τά Τέμπη καί ότι οί Ελληνες έδώ παρέθεταν σέ όλους τους περαστικούς δωρεάν γεύμα.

Πρόκειται γιά τόν Ολύμπιον θεόν Ποσειδώνα καί τήν έορτήν τών Πελωρίων γιά τήν οποία γράφομε περισσότερα στό επόμενο κεφάλαιο. Αυτός, λοιπόν, ό Μπαμπάς είχε φανατίσει τους Τούρκους της περιοχής. Ολοι οί περιηγηταί έπί τουρκοκρατίας περιγράφουν τους Τούρκους της Λαρίσης καί τών Τεμπών ότι είναι οί πλέον «θηριώδεις, εις άκρον βάρβαροι» «υβρίζουν, δέρνουν καί σκοτώνουν τόν μή Τούρκον», «μισόχριστοι», «φιλόνεικοι καί στρεψόδικοι».

Οί διερχόμενοι Ελληνες άπό τό Μπαμπά ύφίσταντο άγριον πετροβολισμόν άπό τά τουρκόπαιδα. Ό απόηχος της κακής διαγωγής τών Τούρκων αυτών έφθασε μέχρι τά παιδικά μας χρόνια, διότι όταν θορυβούσαμε, τά παιδιά τής γειτονιάς, κάποιες γερόντισες πού ενοχλούνταν μάς επιτιμούσαν «τουρκούλια του Μπαμπά».

Γι' αυτό όταν έγινε ή προσάρτηση τής Θεσσαλίας (τό 1881) οί Τούρκοι τής περιοχής φοβούμενοι τίς βέβαιες αντεκδικήσεις διέφυγαν έσπεσμένως προς τήν Τουρκίαν διαβαίνοντες τά νέα σύνορα.

Ο κ. Χρήστος Γ. Μπλέτας κατάγεται από το Ομόλιον Λαρίσης.
Υπηρέτησε στην Πολεμ. Αεροπορία επί 33 χρόνια αποστρατευθείς το 1990 με αίτηση του, με τον βαθμόν του Ταξιάρχου. 
Έχει πτυχίον της Νομικής και του Παντείου Πανεπιστημίου.
Είναι έγγαμος.

Εκδόσεις Μαίανδρος Β' Έκδοση (βελτιωμένη)
Θεσσαλονίκη 1995

Ολυμπος και Πιέρια όρη - Μυθολογία, ιστορία και φύση

Αναρτήθηκε από Olympus-Pieria

Το αγνάντι της Ανω Μηλιάς είναι ιδανικό σημείο για να απολαύσετε τον «χρυσό» θρόνο του Διός (φωτό: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος)

Η διαδρομή των θαυμάτων

Κινούμαστε μεταξύ θεών και μουσών, σε έναν από τους πιο ειδυλλιακούς και πιο φορτισμένους δρόμους που μπορεί να διατρέξει ο ταξιδιώτης. O Ολυμπος, ίσως το πιο γνωστό βουνό του πλανήτη, μπαίνει στα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να αντικρίσουν τις κορφές του. Και εμείς τις έχουμε μπροστά μας, στη «χρυσή» ώρα τους. Τότε που το λυκόφως συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις που του απέμειναν από την πάλη με τα πράγματα όλη την ημέρα, τα πιο ζεστά του χρώματα, επάνω τους, επάνω στο χιόνι που δεν λέει να λιώσει ακόμη. 


Φιλικά blogs

Επικοινωνία

Για επικοινωνία: