Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εσάς που κάνατε τον κόπο να δείτε το βίντεο. Κι ένα μεγαλύτερο στους αφανείς “ήρωες” που με το θάρρος και την τόλμη σας μου χαρίσατε εντυπωσιακά πλάνα και απίστευτα έντονες στιγμές!
Με συντροφεύσατε στις αναβάσεις μου και με πείσατε να συνεχίσω γιατί άξιζε τον κόπο! Εγώ μια κάμερα και τον τρίποδα μου κουβαλούσα ενώ εσείς ήσασταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Ορφέας ήταν η κύρια εκπροσώπηση της τραγουδιστικής τέχνης και της λύρας, και είχε ιδιαίτερη σημασία στην θρησκευτική ιστορία της Ελλάδας. Η μυθική φιγούρα του Ορφέα ήταν Ελληνικής για την ακρίβεια Μακεδονικής προέλευσης απο την Πιερία. Τα Ορφικά Μυστήρια, τελετουργικά αγνώστου περιεχομένου, πήραν το όνομά τους από τον Ορφέα.
Γεννήθηκε στην Πιέρια σε ενα χωριό ονόματι Πίμπλεια,κοντά στον Όλυμπο και ήταν βασιλιάς των Κικόνων, οπού στις Μαινάδες τους βρήκε τον θάνατο του.Ο μυθιγράφος Κόνων γράφει οτι ηταν και Βασιλιάς των Μακεδόνων επίσης.Ο τάφος του βρίσκονταν και αυτός κοντά στον Όλυμπο στα Λείβηθρα. (φώτο: Νεαρή γυναίκα από τη Θράκη φέρει το κεφάλι του Ορφέα, του Gustave Moreau (1865)
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Της Γιωτας Μυρτσιωτη
«Είμαι του Ακεσάνδρου. Οποιος μου το στερήσει, τα μάτια του ή τα χρήματά του θα στερηθεί», διαβάζουν οι επιγραφολόγοι της εποχής μας πάνω στο ευβοϊκό αγγείο του Ακεσάνδρου που, όπως φαίνεται… μόνο τα χείλη του ήθελε να αγγίζουν στα συμπόσια της αρχαίας Μεθώνης. Μεγάλη η κοινωνιολογική, η ανθρωπολογική και η ιστορική διάσταση της περιπαιχτικής εντολής του Ακεσάνδρου για τα συμποσιακά γλέντια.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Από τα πολύ παλιά χρόνια, ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας, και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα.
Με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών.
Ως ένας από τους πρωτεργάτες του πολιτισμού, θεωρείται πως δίδαξε στην ανθρωπότητα τις τέχνες της φαρμακευτικής, της γραφής και της γεωργίας. Στενά συνδεδεμένος με τη θρησκευτική ζωή, ο Ορφέας ήταν οιωνοσκόπος και μάντης.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Θα διαρκέσει έως τις 13 Αυγούστου
Βασική πηγή έμπνευσής τους αποτέλεσε το μυθικό βουνό, ειδικότερα όμως οι κορυφές και οι πλαγιές του
Στη «σκιά» του Ολύμπου, στο Λιτόχωρο του νομού Πιερίας, πραγματοποιείται κοινή έκθεση 34 καλλιτεχνών που έχει ως μοναδικό θέμα το «βουνό των θεών».
Η έκθεση, με θέμα «Όλυμπος: Έμπνευση για δημιουργία» εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στις απάτητες κορυφές (σ.σ. στις 2 Αυγούστου του 1913, οι Ελβετοί Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy και ο Έλληνας οδηγός τους Χρήστος Κάκαλος κατέκτησαν την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα).
Η έκθεση, που φιλοξενείται σε αίθουσα δίπλα στο Ναυτικό Μουσείο Λιτοχώρου, αποτελεί πρωτοβουλία του δήμου Δίου - Ολύμπου και θα διαρκέσει έως τις 13 Αυγούστου, ενώ το τελευταίο δεκαήμερο του ίδιου μήνα θα μεταφερθεί στη Λεπτοκαρυά.
Βασική πηγή έμπνευσης των καλλιτεχνών αποτέλεσε το μυθικό βουνό, ειδικότερα όμως οι κορυφές και οι πλαγιές του και, μάλιστα, σε διάφορες εποχές του χρόνου, τα άνθη και τα αρωματικά του φυτά, τα πουλιά και τα ζώα.
Επιπλέον, οι καλλιτέχνες αποτυπώνουν στα έργα τους εκκλησίες και ξωκλήσια του Ολύμπου, μονοπάτια και καταρράκτες, όψεις του Λιτοχώρου, ανθρώπους και στοιχεία του πολιτισμού της περιοχής.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Το εκκλησάκι της Γεννήσεως του Χριστού, βρίσκεται σε ένα σπήλαιο στην περιοχή του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου.
Σώζεται το μικρό κελί, στο οποίο έμενε ο Άγιος Διονύσιος, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο εκκλησάκι.
Κατά την παράδοση, σε αυτό το σπήλαιο ασκήτεψε ο Άγιος Διονύσιος του Ολύμπου.
Σε μικρή απόσταση από το σπήλαιο, κυλάει ο ποταμός Ενιππέας.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Δύο προγράμματα στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ αξίας 800.000 ευρώ
Θερμού Μαρία
Ψηφιακή ξενάγηση στα Μετέωρα και στη μοναστηριακή κοινωνία τους μέσω ενός «πλανηταρίου» που θα έχει έδρα στην Καλαμπάκα, καθώς και στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, τον Ολυμπο, από αντίστοιχο «πλανητάριο» στην Ελασσόνα θα επιτυγχάνεται στο άμεσο μέλλον χάρη σε ένα πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για την ψηφιακή σύγκλιση.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδος και ένα από τα ψηλότερα βουνά της Βαλκανικής. Επίσης είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο γιατί οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει εκεί την κατοικία των 12 Θεών τους.
Ο Όλυμπος έχει πλούσια χλωρίδα με πολλά σπάνια φυτά, ενδεικτικά αναφέρω: Campanula oreadum, Jankea heldreichii, Potentilla deorum και άλλα. Επίσης υπάρχουν 23 είδη τοπικών ενδημικών φυτών, τα οποία δηλαδή βρίσκονται μόνο στον Όλυμπο.
Εκτός από τα σπάνια φυτά, ο Όλυμπος έχει εκτάσεις σκεπασμένες με πυκνά δάση, Τα δένδρα που μπορεί να δει κάποιος στον Όλυμπο είναι τα μαυριδερά Ρόμπολα (Pinus heldreichii), η μαύρη Πεύκη, η υβριδογενής ελάτη, η Οξιά, πλατάνια, αγριο-καστανιές, Βελανιδιές, Ίταμοι αλλά και ιτιές. Είναι από τις πλουσιότερες σε χλωρίδα, περιοχές της Ελλάδος.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Οι νεκροί στους τάφους φέρουν όπλα, κοσμήματα από διάφορα υλικά και διάφορα εξαρτήματα ενδυμάτων
Μία από τις σημαντικότερες «δεξαμενές» αρχαιολογικών δεδομένων της Βόρειας Ελλάδας, είναι ο Πλαταμώνας, λόγω της πληθώρας σωστικών ανασκαφών που πραγματοποιούνται στην περιοχή τα τελευταία 15 χρόνια εξαιτίας των μεγάλων εθνικών έργων, του σιδηροδρόμου και της νέας εθνικής οδού.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Λένε πως στη ζωή δεν µπορείς να τα έχεις όλα. Φανταστείτε, όµως, στην ολύµπια ηρεµία των 2.918 µ. να κάθεστε στο «θρόνο του Δία» και στα πόδια σας να απλώνονται 70 χλµ. ακτογραµµής. Ανοίξτε τα µάτια σας και αντικρίστε ό,τι ονειρευτήκατε: και βουνό και θάλασσα. Και κάπου εκεί να ξεπροβάλει το πανέμορφο Λιτόχωρο...
ΛΙΤΟΧΩΡΟ: ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ
Επόµενή µας στάση, η όµορφη κωµόπολη του Λιτόχωρου (22 χλµ. νότια Κατερίνης), η οποία είναι αναπτυγµένη στις υπώρειες του Ολύµπου, µόλις 5 χλµ. από τη θάλασσα, µε δική της παραλία, την περίφηµη Πλάκα, η οποία προεκτεινόµενη ονοµάζεται Γρίτσα. Ο οικισµός αποτελεί αφετηρία για τα πεζοπορικά µονοπάτια του Εθνικού Δρυµού του Ολύµπου, αλλά και για φυσιολάτρες λόγω της βιοποικιλότητας σε χλωρίδα και πανίδα.
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Η θυσία του Παλιόκαστρου..
Το 1878 ο Ελληνικός πληθυσμός της Κεντροδυτικής Μακεδονίας ξεσηκώθηκε εναντίον των Τούρκων δυναστών του. Η εξέγερση αυτή είναι η πιο σημαντική απ' αυτές που έγιναν στην περιοχή της Μακεδονίας τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μετά το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους το 1821.
Οι διεθνείς συγκυρίες κατά το έτος 1878, επέτρεψαν στους υπόδουλους Έλληνες της Μακεδονίας να κινηθούν επαναστατικά εναντίον της Τουρκίας, η οποία ήδη από την περασμένη χρονιά, το 1877 δηλαδή βρίσκονταν σε πόλεμο με τη Ρωσία.
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Μια νέα πρόταση εξόρμησης, ιδιαίτερα για τους λάτρεις των βουνών, θα σας παρουσιάσουμε σήμερα. Πρόκειται για το Καταφύγιο της Πετρόστρουγκας στον Όλυμπο, που εγκαινιάστηκε στις 11 Νοεμβρίου 2012 από την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.
Η διαδρομή
Η ανάβαση γίνεται από πολύ καλά οδοσημασμένο μονοπάτι, με τη διαδρομή να ξεκινάει από τη διασταύρωση «Γκορτσιά» και να ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι που οδηγεί στο Οροπέδιο των Μουσών του Ολύμπου και τις κορυφές, Μύτικα, Στεφάνι, Σκολιό και άλλες.
Μέσα σε δύο ή τρεις ώρες και φτάνοντας στο καταφύγιο μπορεί κανείς να απολαύσει την υπέροχη θέα προς το Θερμαϊκό κόλπο, τις Βόρειες Σποράδες, καθώς και το Άγιο Όρος, τη Σαμοθράκη, το Φαλακρό και το Παγγαίο.
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Άρθρο της Σοφίας Κουτσελίνη
Γεννήθηκε στο χωριό Ακρωτήρι της Μυτιλήνης στις 11 Μαρτίου του 1879. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Γεωργανάς. Του έδωσαν το όνομα του παππού του, του Βασίλειου Γεωργανά που ζούσε στην Ιθάκη.
Πήγε σε σχολείο της Μυτιλήνης όπου είχε καλή επίδοση σε όλα του τα μαθήματα. Τον ελεύθερο χρόνο του τον αφιέρωνε κοντά στον ζωγράφο Λουκά Γεραλή που ασχολούνταν ταυτόχρονα και με τη φωτογραφία. Κοντά του έμαθε την τέχνη της φωτογραφίας και άρχισε να μαθαίνει τον χειρισμό και τα μυστικά της και αργότερα αγόρασε μια δική του φωτογραφική μηχανή. Από τότε η φωτογραφική μηχανή τον συνόδευε σε κάθε επαγγελματική του δραστηριότητα.
Πήγε για κάποιο διάστημα στα εφηβικά του χρόνια, στη Σμύρνη, στον περίφημο για την εποχή του ζωγράφο Παναγιώτη Πολυχρόνη και εκεί ολοκλήρωσε το ταλέντο του στο σχέδιο και στη ζωγραφική. Μετά αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη ζωγραφική και πήγε στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Παρακολουθεί μαθήματα από τους διάσημους δασκάλους Νικηφόρο Λύτρα και Γεώργιο Ροϊλό και ταυτόχρονα άρχισε να δημιουργεί τον πρώτο κύκλο γνωριμιών του ανάμεσα σε πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες της Αθήνας.
Ο Πρόξενος της Ελλάδος στην Σμύρνη, που αργότερα πήρε μετάθεση για την Αμβέρσα του Βελγίου, είχε μαζί του σαν παιδαγωγό την αδελφή του Βασίλη, Πελαγία η οποία τον παρακάλεσε να δώσει μια ευκαιρία στον αδελφό της. Ο Πρόξενος τον προσκάλεσε στην Αμβέρσα όπου παρακολούθησε την σύγχρονη καλλιτεχνική κίνηση και την εξέλιξη της Φλαμανδικής ζωγραφικής από την έμπνευση και τη θεματογραφία μέχρι τα πρακτικά μέσα της εκδηλώσεώς της. Μετά γύρισε και πάλι στην Μυτιλήνη. Έφυγε και ξαναπήγε στη Σμύρνη όπου έζησε 22 χρόνια συνολικά.
Εκεί ασχολήθηκε με όλα τα είδη της ζωγραφικής τέχνης: Προσωπογραφία, τοπιογραφία, θαλασσογραφία, τις ηθογραφικές σκηνές, το γυμνό, τη νεκρή φύση, το γραμμικό σχέδιο, ελεύθερα θέματα και λυρικές απεικονίσεις. Έκανε περισσότερες από 12 εκθέσεις στην Ευρωπαϊκή οδό του Φραγκομαχαλά, που όλες γνώρισαν τεράστια επιτυχία.
Το 1922 μετά την καταστροφή της Σμύρνης, στην προκυμαία ανάμεσα στους άλλους πρόσφυγες που περίμεναν να φύγουν για την Ελλάδα, περίμενε και ο 42χρονος ζωγράφος Ιθακήσιος. Στα ερείπια της Σμύρνης που καιγόταν, άφηνε έναν μεγάλο έργο που έφτανε στον αριθμό των 3.000 πινάκων περίπου και έφευγε από τη Σμύρνη που τόσο αγάπησε με ελάχιστους πίνακες.
Στην Αθήνα όπου πρωτοεγκαταστάθηκε, πρόσφυγας πλέον, ο Βασίλης Ιθακήσιος, βρήκε παλιούς του φίλους από τα σπουδαστικά του χρόνια που συμμετείχαν στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο της Αθήνας του 1922. Πολλοί από τους φίλους του ήταν φυσιολάτρες και είχαν ιδρύσει τον οδοιπορικό σύνδεσμο. Μετά από ορισμένους περιπάτους σε διάφορα βουνά της Ελλάδος, αποφάσισε να αρχίσει να τα ζωγραφίζει. Από τότε άρχισε να σκέφτεται να ζήσει σε κάποιο βουνό και να απομακρυνθεί από την πόλη.
Το 1928 θα ανεβεί με τον Κάκαλο στον Όλυμπο φθάνοντας στη σπηλιά που θα ονομάσει «Άσυλο των Μουσών» και θα περάσει πολλά καλοκαίρια, από το 1928 έως το 1940, ζωγραφίζοντας πάνω από 500 πίνακες με διαφορετικές όψεις του Ολύμπου. Σήμερα είναι γνωστή ως “σπηλιά του Ιθακήσιου”.
Κάνει τη σπηλιά παλάτι του, με εφόδια δύο τρία σκαμνιά, ένα σεντούκι, ένα πιθάρι, δοχεία για νερό, καλάθια, λάμπες πετρελαίου, στρωσίδια, ξύλα για φωτιά και, φυσικά, τα σύνεργα της ζωγραφικής του. Στα τοιχώματα ζωγράφισε τις Μούσες και δύο φορές την εβδομάδα έρχονταν, με ζώα, οι προμήθειες από το χωριό.
Ήθελε να ζήσει κοντά στη φύση, να τη χαρεί, να τη ζωγραφίσει και να την παρουσιάσει σε εκθέσεις του. Να τη δει πολύς κόσμος και να την αγαπήσει και να παρακινηθεί να βγει στο ύπαιθρο, να ανέβει στο βουνό, όπως έκαναν μέχρι τότε μόνο μικρές ομάδες και ακολούθησαν αργότερα οι μεγαλύτερες που τις αποτελούσαν εκείνοι που είχαν γίνει στο μεταξύ μέλη στον “Πάνα”, στον “Οδοιπορικό”, στην “Υπαίθριο Ζωή”, στον “Ορειβατικό” και σε άλλα εκδρομικά και φυσιολατρικά σωματεία που ιδρύθηκαν εκείνη την εποχή.
Στο κείμενο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό μας (τεύχος 144) το Σεπτέμβρη του 1946 με αφορμή τον εορτασμό των 1000 εκδρομών του “Πάνα”, αναφέρει: “Οι χίλιες εκδρομές του Συνδέσμου σας, έφεραν στη μνήμη μου μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της Σπηλιάς μου. Ένα καλοκαιρινό πρωί, ίσως του 1930, δεν θυμούμαι καλά τη χρονολογία,(γιατί μέσα σε όλα που μου αφήρεσαν οι Γερμανοί ήταν και το ημερολόγιο των πρώτων χρόνων του Ολύμπου), με οδηγό τον Χ. Κάκαλο, φθάνει από τα Πριόνια μια ομάδα του «Πανός» με σκοπό να μου κάνει επίσκεψη. Νέοι και νέες, αψηφώντας τεσσάρων ωρών λοξοδρόμηση, ροβολούν πρωί-πρωί, από τις απόκρημνες πλαγιές της Σπηλιάς, σαν γίδια που τους έταξαν αλάτι.
Και να τους ξαφνικά μπροστά μου. Η χαρά και το γέλιο που σκόρπισε ο ερχομός τους ήταν τόσο, που κι’ οι καπνισμένοι βράχοι της Σπηλιάς ήρχισαν να χαίρουν και να αλλάζουν χρώμα...” Ένας άλλος λόγος που τον οδήγησε στην απόφαση του να ανεβεί στο βουνό, πηγάζει από τις καλές γνώσεις της φυσικής επιστήμης που κατείχε ο Ιθακήσιος. Το “Ηλιακό Κλίμα” μεταβάλλεται φυσικά, ανάλογα με το υψόμετρο και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας, με σοβαρές επιπτώσεις στην αίσθηση των ορατών χρωματικών ακτινοβολιών. Η μεταβολή αυτή πάνω στα ψηλά βουνά είναι ιδιαίτερα αισθητή στο εξασκημένο μάτι ενός ζωγράφου, που αποζητά νέες αποχρώσεις στα
έργα του.
Έκανε πολλές εκθέσεις στη χώρα μας κι αλλού, και το 1938 πήγε στην Αγγλία για περίπου ένα χρόνο και εργάστηκε εκεί, ως ζωγράφος, παίρνοντας παραγγελίες για τη Βασιλική Αυλή. Όταν γέρος πια, 94 χρόνων, προσκλήθηκε από τον Φρέντυ Γερμανό στην τηλεόραση, μαζί με τον περίπου συνομήλικό του Κάκαλο, πρώτο οδηγό του στον Όλυμπο, που επίσης πρώτος πάτησε και την κορυφή του τον Μύτικα, παίζοντας λαγούτο, θυμήθηκαν τους στίχους που απήγγελλε βροντερά κάθε φορά που κατακτούσε την κορυφή:
«Τι δακρύζεις Μύτικα και βαριαναστενάζεις...»
Έγκλειστος στο γηροκομείο, σε βαθιά γηρατειά, έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι, αναζητούσε τον Όλυμπο. Η μόνη του έγνοια ήταν η επιστροφή στις κορφές, στη σπηλιά του. Η διεύθυνση του γηροκομείου προβληματίστηκε και τελικά συνεννοήθηκε με το Γ.Ε.Σ., ώστε κάποιο ελικόπτερο, που για υπηρεσιακούς λόγους θα πήγαινε προς τον Όλυμπο, να τον πέρναγε για λίγο απ’ τα γνωστά του μονοπάτια. Το πρόγραμμα είχε κανονιστεί και ο γέροντας είχε ξανανιώσει... Όμως ο γιατρός του ιδρύματος, την τελευταία στιγμή, ματαίωσε το ταξίδι.
Κι εκείνος, το ίδιο βράδυ, σηκώθηκε, ντύθηκε τα ορειβατικά του και προσπάθησε να φύγει μόνος του για το βουνό... Δρασκελίζοντας το παράθυρο έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Το πνεύμα του, όπως λένε, πέταξε ελεύθερο για πάντα στο αγαπημένο του βουνό...
Πηγή: Φυσιολατρικό Περιοδικό "Ο Παν" - Τεύχος 485
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
(Έχει τηρηθεί η ορθογραφία του πρωτοτύπου κειμένου)
Βαδίζοντες προς μεσημβρίαν κατά μήκος του Όρους Ολύμπου, κατερχόμεθα εις την Κωμόπολιν Λειτόχωρον, ήτις απέχει της μεν εν Μακεδονία Κατερίνης προς μεσημβρίαν ώρας 4, του δε εν τη αυτή Πλαταμώνος βορειοδυτικώς
ώρας 3.
Αυτή κείται πλαγίως υπό την σκέπην εκείνου του Ολυμπίου Λόφου, περί τον οποίον εν τοις όπισθεν επροσθέσαμεν το Μοναστήριον του Αγίου Διονυσίου, όπερ απέχει εντεύθεν ώρας 4.
Το καλόν σχήμα των 500. Οσπητίων φανερώνει την ευκατάστασιν των Οικητόρων της Ελλήνων, οίτινες εμπορεύονται, θαλασσοπορούντες με μερικά καράβια των εις την Θεσσαλονίκην.
Αυτοί εκτελούσι τας ευχάς των εις 3 Εκκλησίας, εκ των οποίων διαφέρει η πρωτεύουσα πλησίον αυτής κείται και η Επισκοπική Καθέδρα, την οποίαν δι ιδίων εξόδων εκ θεμελίων έκτισεν ο προ 15 Ετών αοίδιμος Επίσκοπος Πλαταμώνος Γεράσιμος, του οποίου η κόνις ευρίσκεται εις την εν Ολύμπω Κωμόπολιν Κρανιάν.
Η Σκάλα του Λειτοχώρου απέχει ώρα 1 1/2 εις τον εν Μακεδονία Άγιον Θεόδωρον, ή εις το ονομαζόμενον το Γεφύρι του Παπά υπό των Τούρκων Παπάς Κιοπιρσού, ως άδεται, και αυτή η Κωμόπολις προ ενός χρόνου εσκορπίσθη, πλην πάλιν εκατοικήθη.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Θεσσαλία" του Ιωάννου Λεονάρδου
Αν και είναι πολύ μικρό το απόσπασμα για το Λιτόχωρο, μας δίνει πολύ σημαντικές πληροφορίες. Αναφέρει ότι στο Λιτόχωρο υπήρχαν 500 σπίτια. Δηλαδή ο πληθυσμός του Λιτοχώρου, το 1836, ήταν περίπου 2500 κάτοικοι.
Επίσης περιγράφει τον μικρό εμπορικό στόλο του Λιτοχώρου, που έκανε δρομολόγια για μεταφορά και ανταλλαγή προϊόντων προς την Θεσσαλονίκη και κατ' επέκτασιν προς την χερσόνησο της Χαλκιδικής.
Επίσης αναφέρει ότι υπήρχε κτίριο Επισκοπής, που χτίστηκε το 1821, από τον Επίσκοπο Πλαταμώνος, Γεράσιμο. Προφανώς λόγω του λοιμού που είχε πλήξει τα χωριά των Τεμπών, μερικά χρόνια νωρίτερα.
Έκτοτε, αυτή η Επισκοπή, χρησίμευε ως δευτερεύουσα Επισκοπή, του εκάστοτε Επισκόπου Πλαταμώνος και Λυκοστομίου.
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013
Αναρτήθηκε από
Olympus-Pieria
Οι παραδοσιακές κύκλες «δαμάζουν» το χιόνι στο βουνό των Θεών
Οι ορεσίβιοι κάτοικοι του Ολύμπου, του βουνού των θεών, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κατοίκους των πεδιάδων συμβιώνουν με το χιόνι τους περισσότερους μήνες το χρόνο.
Όμως, οι παλαιότεροι και αρκετοί κυνηγοί μπορούν να περπατήσουν σε αυτό χωρίς να γλιστρούν, να βουλιάζουν ή να μουσκεύουν τα ρούχα τους, χάρη σε μια «εφεύρεση» με μεγάλη παράδοση, που λίγοι γνωρίζουν στις μέρες μας, την κύκλα.
Η κύκλα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παραδοσιακό χιονοπέδιλο, που ωστόσο χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν οι κυνηγοί και οι ξυλοκόποι του Ολύμπου, πολύ πριν κατασκευαστούν τα χιονοπέδιλα με τα σύγχρονα υλικά.
